Esin

Rus Yazar Vladimir Paskov’u keşfettiğim seneydi; “Hazar Denizi İnsanları” üçlemesinin ilk kitabı olan “Hüzünlü Rivayetler” isimli kitabının İngilizce baskısını eski kitaplar satan bir yerde bulmuştum. Hakkında o güne kadar hiçbir şey duymamıştım. İnternetin henüz adının bile geçmediği yıllardı. Ankara’da ilk yılımdı..Üçlemenin diğer iki kitabını okumak için yılların geçmesi gerekiyordu.

Kışın ofiste sıkıntıdan patlıyordum Ama havalar ısınınca yakındaki Kuğulu Park’a gider olmuştum. Oturduğum yerde,  takmaya bir türlü alışamadığım kravatımı gevşetir, gömleğimin yakaların açar, kendimce boğulmama önlemleri alarak, Hüzünlü Rivayetler’in altını çizdidiğim satılarlarını okur, bazen de insanları izler, etrafa kulak kabartırdım. Etraftaki seslerin insanın içindeki bir öyküyü nasıl tetikleyeceğini yeni yeni öğreniyor, bol bol gözlem yapıyordum. Park baharla birlikte uyanıyordu ve giderek daha kalabalık hale geliyordu. Birkaç öğlen tatilimi orada geçirince, siyah takım elbiseli bir adamın da benim gibi hep suyun kenarındaki banklara oturmakta olduğunu fark ettim: etrafı izliyordu. Siması o kadar tanıdıktı ki. Kuğulara ekmek atan insanlara büyük bir ilgi ile bakıyor ve ardından elindeki deftere notlar alıyordu.

Bir gün, elimdeki kitabın arka sayfasını çevirdim, yazarının fotoürafına  baktım. Evet hiç şüphe yoktu, parktaki siyahlı adam, kitabını aylardır hayranlıkla okuduğum yazarın ta kendisiydi.  

İkimiz de parkın müdavimi olmuştuk. Bir öğlen, kuğuların ekmekleri yemesiyle heyecanlanmış çığlıklar atan bir erkek çocuğunu gülümseyerek izlediğini fark ettim. Çocuk yarı beline kadar suyun içindeydi, annesi telaş içinde suya girmiş, kuğu ise istifini bile bozmamıştı. Meraklı kalabalık dağılınca Vladimir Paskov not defterine izlediği anı hızla kaydetmeye başlamıştı. Ondan özenerek elimdeki kitabın en son sayfasına ben de notlar aldım. Başımı kaldırdığımda beni ilgi ile süzmekte olduğunu gördüm.  Cesaretimi itoplayıp kendisi ile konuşabilir, kitabını imzalamasını rica edebilirdim. Ama yapamadım. Yazın ilk günlerinde Bay Paskov gitti. Onu bir daha hiç görmedim.  

Birkaç sene sonra internetten son çıkan kitabı “Gerekçesiz Özürler” isimli kitabını sipariş ettim. Kuğulu bir parkın etrafında geçen olaylar zincirini anlatıyordu. Parkın müdavimleri arasında takım elbisesinden nefret eden,  sürekli kravatını çözmeye çalışan, oturduğu yerden insanları gözleyen sarışın delikanlıyı anlattığı bölüm benim için büyük sürpiz oldu. O satırları defalarca okudum. Karater değildi, kısacık bir tiplemeydi, ama kimden esinlenildiğini çok iyi biliyordum.   

Kitapları hala çok satan, birçok dile çevrilen, ülkemizi gizlice ziyaret edip uzun süre kalan  bu yazarın dilimize hala çevrilmemiş olmasına hep hayret etmişimdir. 

Resim: Danielle Stolle