Sıradan İnsan Halleri

Resimlere bakıp öyküler yazıyorum. İnat ettim aşağıdakine de bir öykü yazacağım. Mükemmel bir resim. Arkadaki koyu bulutların arasından süzülen güneş ışınları, uzaklardaki denize kavuşması, ön kısımda denizin şeffaflığı içinde belli belirsiz görünen taşlar, şemsiyenin renginin resimin bütününe neşe veren bir rüzgar gibi kanat çırpışı, kadının ayağından suya hamle etmiş damla, kadının kırık şemsiyeyi tutuşundaki kırılgan zerafet, diğer elini bilekten bükerek kendine doğru çevirişi, hoş dekolteli vücudu, sol ayağını öne doğru kıvırışı, vücudunu öne doğru eğişi, hepsi ama hepsi mükemmel. Resmin tamamındaki ışığın dağılışı altında, resimdeki her bir nesne sanki birbiri ile sonsuz bir harmoni içinde danseder gibi geliyor ama dikkatle incelediğinizde öyle olmadığı görülüyor. Son derece manasız bir resim. Hayli özenti yüklü. Teknik olarak yüksek bir seviye yakalamış ama her biri ayrı ayrı kıskanılacak güzellikte yansımış bütün öğeler bir araya geldikleri zaman inanılmaz itici, zevksiz bir bütün oluşturuyorlar. İncelemey kalkınca aklıma şu sorular geliyor;

Kadının derdi ne?
Şemsiyesi neden kırık?
O kılıkta o saatte o suların içinde ne arıyor?
Eller neden öyle bilekten bükük?
Ne yer, ne içer?
Bir derdi mi var?
Belasını mı arıyor?
O şemsiyenin arkadaki fırtına yüklü bulutlardan kendisini koruyacağını mı sanıyor?
Fırtına geliyorsa ardından güneş de doğar bozma güzelim moralini mi demeye getiriyorlar?
Kaç numara ayakkabı giyiyor bu kadın?

Yok yok yok!! Bu resim bana manasız geldi.