Evliliğe Dair

Haziran ayının ilk gününe sıcaklar henüz bastırmadan, evliliğe dair bir yazı ile merhaba diyeyim dedim. Malum bahar aylarında gönül yayları gevşer de haziran temmuz aylarındada izdivaç trafiği kızışır da kızışır evlendirme dairelerinde yer, sıra kapmak namümkün hale gelebilir. Onbeş dakikada bir nikah kıyan bayan nikah memurelerinin aynı repliği gün içinde giderek daha ruhsuzlaştıra ruhsuzlaştıra akşam saatlerinde "üf ya evleniyosunuzu sizin yüzünüzden bu cübbeler içinde burada kaldım" ifadesini zor gizleyen mimikleriyle olanca kalabalığın önünde nikahı şipşaklaştırırlar ya hani. Yanlış anlaşılmasın ruhsuzlaştıran sadece nikah memureleri değil, belediye reisinin verdiği o ulvi yetkiyi erkekler de aynı şekilde duygudan arındırıyorlar ama yüzlerinin ortasındaki bir tutam koskoca bıyık orada olmaktan ne derece nefret ettiklerini bir nebze olsun gizleyebiliyor. İşte Mayıs ayının son günlerinde niyetim Evlilik hakkında bir yazı yazıp Haziran'ın ilk gününe ayarlayıp, o gün yayılıp oturmaktı. Yazımı bir güzel bir kenarda yazdım, resmimi yükledip, attım kendimi sokağa. Tabi sokağa fırlamadan önce yazımı kopyala yapıştır etmediğim için yazım pc de kaldı da mutluluğu kıskanılası şu çiftin resmi cümle aleme etti mi arz-ı endam. Olacağı buydu tabi aklı bir karış havada Bay Vladimir Efendi.

Neyse efendim başından hiç evlilik geçmemiş Vladimir'in evliliğe dair bir kaç tespiti şöyle;

Halk arasında dünya evine girmek diye de adlandırılan ve yasalar önündeki en resmi ilişki biçimi. Dünya evine girmek kadın ve erkeğin evlenmek suretiyle saadetlerin en güzelini birbirlerine bahşetmeleri. Bu eve girmek öyle kolay değil öncelikle bir birini seven ya da sevmeyen bir kadın ve bir erkek lazım. Hoş sonuçta bazı dönemlerde önceden birbirlerini sevseler de birbirlerini gırtlaklayacak denli birbirlerinden nefret ettikleri anları da yok değil. Kutsal bir müessese olduğunu söylenerek, bazen kimi insanda şirketmiş de öyle söyleniyormuş hissini uyandıran; iki insanın hayatlarını birleştirmesi ve aynı yastıkta kocamaları ile sonlanan bir ilişki biçimi aslında.

Evliliğe giden yolda, kız isteme, sözlenme, nişanlanma, nikahlanma gibi adımlar var ki sonuncusu kendi arasında imam nikahı ve resmi nikah olarak ikiye ayrılıyor. Kız isteme bölümünde erkek ya da erkeğin familyasının önde gelenleri gözlerine kestirdikleri ve kendi sülalelerine yakışacaklarını düşündükleri kızı gidip ailesinde istiyorlar.

Ben de gülmeye yakın hisler uyandıran adımı sözlenme faslı. Kız ile erkek birbirleri ile dünya evine girmeden önce geçtikleri aşamaların ilk resmi olanı bu. Sözlenen kız ve erkek birbirleri hakkında cümler kurarken şöyle ifadeler kullanmaya başlıyorlar; "Tanıştırayım sözlüm Belma", "Aaa o eteği giyemem, sözlüm kıskanıyor"vesaire, vesaire.

Nişanlanma sözlenmenin bir adım sonrası iş artık geri dönülemez yola giriyor, kanunlarda bile yeri var nişan bozulursa takıların iadesi falan yargıtayı oayalamış bir müddet. Nişan merasimi denen bir şey var kurdele ile bağlanmış iki yüzük kız ve erkeğin parmağına takılı ike, bağları mutlu evliliği olan bir akraba ya da mutlu evliliği olan bir ahbap tarafından makasla ortadan kesiliyor. Nişan törenine katılmış evlenme çağındaki kızlara o kurdele kesip kesip dağıtılıyor ki onların da kısmeti açılsın evlenebilsinler.

Sonracıma dünya evine giriliyor girer girmez ayaklara basılıyor. Törenden az evvel Vangelis müziği ile ortalık ayağa kaldırılıyor ismini bilmiyorum hani 1492 hani Cennetin Keşfi filminin müziği hatta bir ara bir banka reklamı müziği idi sonra banka da battı gitti.

Ben karamsar Vladimir diyorum ki; bir insan doğduğu andan itibaren kendi ölümüne her saniye biraz daha yakınlaşır. Bir evlilik de başladığı andan itibaren kendi sonunu hazırlamaya yönelir, çiftlerin anlaşmazlık ya da doğal sebepler sonucunda birbirinden ayrılmaları ile sona erer. Ama karamsar olmayan Vladimir de "sevgi yerini alışkanlığa bırakınca tahammül meselesine ve itişme, kakışmaya dönüşmeye başladığında; paylaşmayı, uzlaşmayı, dost olmayı becerebilince çiftler mutlu evlilik oluyor sanırım" diyor. Al sana kişilik bölünmesinden muzdarip bir blogger daha.

Allah'ım neler diyorum ben. Şu resimdeki çifte bakın lütfen, nasıl da mesutlar. Davul bile dengi dengine diye çalarmış, bunlar evlenirken Çelik'ten "Dongi Dongi" çalmış olmalı. Şaka mı bilmiyorum, belki de hakikattir. Belki adam çok sevdi, belki kadın adamın parasını sevdi, belki de kadın aslında bir dansöz, göbek atmadan önce bir kez şansını denemk istedi. Kim bilir?