Nerede O eski Casuslar?

Bugün yine kulaklarını az buçuk çınlattığım hocamın ellerinden öpüyorum.

Orta okul ve lisede sene başında sınıflarımıza eğitim yılının başladığı gün bayrak töreninden sonra ilk kez girmek biraz arbedeli olurdu. Tören bitiminde herkes çılgınlar gibi sınıfına koşarak o sene oturacağı yeri kapardı. Ben cam kenarı ve en arkayı her sene ne yapar eder kapardım. Ama yıl sonun kadar o sırada oturmuşluğum malesef olmadı. Sömestre tatilinden önce mutlaka öğretmen sırasının dibinde en ön sırada oturanla yerim mutlaka değiştirilmiş olurdu. Orta üçüncü sınıfta hocamızın yazdırdığı günceler beni kesmez olunca daha uzun soluklu bir şey yazmaya karar verdim.

Arka sıranın sefasını sürdüğüme göre okul açılalı daha bir ay kadar zaman geçmiş olmalı. Pencereden, bizim okul ile diğer okulu yıran tuhaf tünelimsi bir duvarın arkasındaki iki katlı evde yaşananlar dikkatimi çekmeye başladı. Casusluk öyküleri o sene bana çok cazip geliyordu. Bütün bir yaz taşradaki evin yakınındaki kütüphanenin müdavimi olmuş Baskan Yayınları'ndan çıkan tüm "Langelot Komiser X" ve "Kare AS" serilerini okuyup bitirmiştim. Bir müddet sonra dersler yerine evi izlemeye başladım. Eve giren çıkan insanların giriş çıkış saatlerini, kıyafetlerini, eve girenlerin hal ve tavırlarını, evin camlarından yansıyan gölgeleri not almaya başladım. Kesin bu işte bir iş vardı. Bu casusluk olayını aydınlatamazsam çok büyük kayıp olurdu. Dersimiz saat üçte bitiyordu beşbuçuğa kadar olan vaktimizde yatılı arkadaşlardan birini de kendime yoldaş seçip duvarlardan aşıp yandaki boş alana geçiyor oradan evi daha yakından beraber izliyorduk. O kadar izliyorduk, pek de kayda değer bir şey bulamıyorduk. Arkadaşım duvarlardan aşıp okuldan kaçarken bir gün yakalanacağımızdan korkuyordu. "Korkma" diyordum "iz üstündeyiz olayı aydınlatınca gazeteler bize ne biçim para verecek". Parayı duyan arkadaşımın gözleri hesap makinesi gibi ışıl ışıl yanıyordu. Yahudiydi, çok da cimriydi, paraya sınıf arkadaşlarımızın bir çoğundan fazla değer veriyordu.

Akşamları etüd sınıfında o gün aldığım notları gözden geçiriyor iki katlı evde bir casusluk entrikasının döndüğünden emin olmaya çalışıyorduk. Eve girmemizin şart olduğunu biliyor ama korkuyorduk. Casuslar birilerini yakalarsa işkence yapıyorlardı, en azından okuduğum kitaplarda hep öyle olmuştu. Yakaladılar mı önce bağlayıp kuytu bir yere saklıyorlar, sonra tam işkence yapacaklarken yakalanan asıl kahramanın arkadaşları gelip onu kurtarıyorlardı. Biz bu konuyu başkalarına açıp yaymak istememiştik. Yani yakalanırsak kurtaracak kimsemiz yoktu. Casusluktan geçtim, haydi eve girdik diyelim. Hırsız diye yakalanmak da vardı. Çekinmeliydik, biz de çekiniyorduk.

Arkadaşım yazın seyrettiği filmlerden biraz karate öğrenmişti, bana da birldiklerinden öğretti, zorda kalırsak saldırganların kolllarını arkaya büküp çelme takarak yere atabilir, böylece onları istersek tesirsiz hale getirebilirdik.

Bir gün saat beşi biraz geçtiğinde cesaretimizi zorladık ve evin arka bahçesindeki duvardan atlayıp içeriye girdik. Çalıların ardında yatmış kıpırdamadan duruyorduk. Başkasının bahçesine böyle duvardan dalmanın açıklanır tarafı yoktu. Ya yakalanırsak ne diyeceğiz şimdi diye beraberce bir yalan uydurmak için fısır fısır fikir teatisi yapıyordu. Görülürsek diye korkudan kıpırdayamıyorduk. Okulda etüd sati de yaklaşıyordu o kadar kısa sürede hayatta okula dönüp, sınıfımızdaki yerimizi almamız imkansızdı. Tam o sırada evin arka bahçeye bakan balkon kapısı açıldı. Yaşlı bir kadın balkona çıktı. Bize seslendi: "Evladım siz ne yapıyorsunuz orada?". Nasıl korktuk, bu casuslardan korkulurdu zaten. Araştırmacı yazarlık macerasına, ayaklarımız kıçımıza vura vura can havli ile kaçarken veda ettik.

O vakite kadar alınan notlar yeterliydi, küçük bloknotum dolmuştu bile. Mevcut notlara, gözleme dayalı delillere dönerek iki sayfalık bir bir casusluk öyküsü yazdım. Okuduğum vakit kendi hoşuma gitmemişti ama arkadaşım "harika oldu" diyerek beni gaza getirince ilk derste okudum. Öykü fos çıkınca nasıl utandım anlatamam. Casusluk öykülerini seviyordum ama yazamıyordum. Bir yerde bir yanlışlık vardı işte.

Ertesi sene, lisede ben doğal olarak yine aynı kişler ile"B" sınıfındaydım. Ancak kendi sınıfımdakiler artık hoşuma gitmemeye başlamıştı, onların arasında biraz aykırı kaçıyordum. Sürekli "A" sınıfındakilerle gezip, tenefüslerde bile onların sınıfına gidiyordum. "4A" sınıfının edebiyat öğretmeninin tayini başka bir şehre çıkınca bizim hocamız onların sınıfına da gitmeye başladı. Liseye kadar biz aynı hocaya alıştığımız için onun hali bize alışılmadık gelmiyordu. Ancak A sınıfı kadının her halini egzantrik bulmaya başladı. Kısa sürede edebiyatçımızın melamin su bardağı sesinden nefret ettiğini keşfettiler, ki biz yıllardır böye bir sese gıcığı olan kimseyi teşhis edememiştik. Yemekhaneden çaldıkları melamin bardakları ders ortasında kazara yere düşürüp zıplatmak sınıfın bir geleneği haline geldi. O kadar fazla abarttılar ki yan taraftan, bizim sınıftan bile zıplayan bardak sesi ile zıplar olmuştuk. Bardak işinin suyu kaçınca kurşun kalemin dibine diklemesine saplanmış toplu iğne ile çıkartılan sahte su damlası sesinin de hocamızı sinirlendirdiği haberi tüm okula yayıldı. A sınıfı gerçekten çok yaratıcıydı.

Seneler sonra A sınıfından bir şair, bir yazar, bir de müzisyen çıktı.

Hocamı da bir kaç yıl önce Kuşadası'nda gördüm. Cildi hala parıl parıldı, plaj çantasından çıkardığı Aslı Erdoğan kitabını okuyordu. Yanına gidip selam verdim. Beni tanıdı, çok mutlu oldu.