Cennetin Anahtarları

En büyük korkularımdan bir tanesi şuurunu kaybetmiş biçimde hareket eden bir insan kalabalığının içinde kalmaktır. Panik halinde olan grubun özellikle türklerden ya da ortadoğululardan oluşması ihtimali ise daha da ihtiyatlı olmam gereğini haykırıyor bana. Bunda soğukkanlı olmamın da payı var sanırım, ani ve düşüncesizce hareket etmiyorum. Yapabileceklerim neyse onu yapmaya çalışıyorum. Şuursuzca başkasının hayatına kastedecek biçimde kontrolümü elden bırakmıyorum. Paniğe kapılmadan hareket etmenin sonuçta daha sağlıklı olacağı düşüncesini asla bertaraf etmiyorum. Ancak düşüncesizce koşuşturan, ufacık bir yer sarsındıtısında korku ile evinin camından atlamayı başaracak denli kendi benliğinden uzaklaşan insanlarla çevrili olduğumu da asla unutmuyorum.

Paniğe kapılmayı, herhangi bir dış etken sebebi ile düşünmeden ani hareketler yapmak olarak tanımlayabilirim. Kelimenin izini sürüp de nereden geldiğine bakacak olursak Yunan mitolojisine varıyoruz. Pan, kırların ve çobanların tanrısı, yarı keçi yarı insan görünümünde. Issız yollarda gizlendiği yerden çıkardığı sesler ile insanları korkutarak eğlenirdi. Bomboş arazilerden gelen ürkütücü hayvan sesleri ile insanlar kaçışmaya başlardı. İnsanların düşünmeyi bırakıp korku ile hareket etmelerine sebep olan Pan'ın yol açtığı bu duruma panik denmeye başlanmıştır. Panik günümüze kadar geldi, insan kitleleri panik altında hareket ettiğinde kendi kendilerine sakin olabildikleri zamankinden çok daha fazla zarar verir oldular. Sadece panik değil insan kalabalıklarının ucuz eşya elde etme uğruna itişip kakışmaları da kitlesel ölümlere sebep oldu.

Suudi Arabistan'daki mağazasını açan IKEA yöneticileri asla hayal edemedikleri bir kalabalığın kısıtlı mağaza alanına dalıp önlerine gelen eşyayı kapabilmek uğruna birbirlerine karşı insanlık dışı hareketler yapmasına korku içinde izlediler. İnsanlar hayal bile edilemeyecek biçimde birbirlerine zarar veriyorlardı. Suudi Arabistan halkı hayal edilemeyecek zararları izlemeye alışkın. Her yıl hacı olmak için kutsal topraklara giden müslümanlardan bir bölümü o topraklarda can veriyor. 2004 yılında 1426 kişi telaşa kapılmış kalabalığın itiş kakışı esnasında ezilerek ölünce Suudi Arabistan Kralı ölümlerin Allah'ın takdiri olduğunu beyan etti. Milyonlarca doları cebe indiriyorsanız, evinden, köyünden çıkıp gelmiş hayatında belki de ilk kez muazzam bi kalabalığın içine karışmış insanları doğru yönlendirmek için tedbirler almak zorundasınız. Belki de paracıklara bir müddetliğine veda edip insan hayatına değer verdiğinizi gösterip daha az sayıda ziyaretçi kabul etmelisiniz.

İran yatışmış görünüyor çünkü oylarının çalınmış olmasına boyun eğmek istemeyen halkını dizginledi hükümet. Nasıl mı? Oylara itiraz etmek Yaradanın varlığını sorgulamak ile eşdeğer suç haline getirildi. Hile yapacaksınız, foyanız ortaya çıkınca da hile yapmayı değil de foyayı ortaya çıkarmayı, konuya itiraz etmeyi çok büyük suç haline getireceksiniz. İran sokaklarında sesler kesildi. Evlerin odalarında kadınlar ağıt yakıyor gidip gelmeyenlerin, evinden alınıp polis sorgusuna alınıp dönmeyenlerin, sokaklarda sesini duyurmak isterken kurşuna kurban gidenlerin ardından.

İran'ın populist söylemlere sırtını dayamış Ahmedinecad'ı dünyanın polisine kafa tutuyor, Irakın işgalini kınıyor. Ancak dünyanın İran'a geçmişini ona hatırlatmasına da gönllü razı değil. Belki kendi de hatırlamıyor. İran'ın ölmüş çocuklarının üzerini tarih örttü. Örtüleri kaldırıp kimse aklına bakmıyor.

1980-1988 yılları arasında süren İran, Irak savaşı sırasında 12 yaşına kadar olan çocukların ailelerinin rızası olmaksızın da alınıp kara mayınlarının temizlenmesinde kullanılabileceğine dair bir kanun çıkartmış bir rejim elbette çalınmış oyunun peşine düşmeyi de suçların en büyüğü sayacak bi rkanun çıkartabilir. Çıkartılan kanunların insanlık dışı olduğuna dair yorumlar da o ülkenin iç işlerine karışmak diye yorumlanabilir iranlıların en saygıdeğer olanlarınca. Sınırlarınızdaki mayınların üzerine 12 yaş altındaki çocukları sürerseniz, kanuna uygun iş yaparsınız sonrada vicdanınız sızlamaz değil mi?

İran, Irakla olan sınırındaki mayınları temizlemek için önce katır ve yaşlı eşekleri kullanmak istiyor. Bir kaç hayvan önden gidiyor. Adımları mayına denk geldikçe patlamalar yeri göğü inletiyor. Arkadan gelen hayvanlar bir süre sonra ilerlemeyi red ediyor, kırbaçlara rağmen bir adım ilerlemiyorlar.

İş bitirici rejimin iş bitiren cevvalleri fikir üretiyor. Bunun üzerine İran hükümeti Tayvan'dan 500.000 adet plastik anahtar satın alıyor. Ve 12 yaş altındaki çocukların mayın tarlalarında yürümesini yasal hale getiriyor, "yürü" diye saldıkları her bir çocuğun boynuna bir plastik anahtar asılıyor. Çocuklar ölüme gittiklerini bilseler de hayvanlar kadar şansları yok ölümün önünde.

12 yaş altı zorla, 12 yaş'tan 16 üzerine kadar ise gönüllü olarak boyunlarına birer anahtar takıp mayın tarlasına yürüyüşe çıkıyorlar. İran mayınlarını temizliyor. Çocuklar boyunlarında Tayvan malı plastik anahtarlarla paramparça oluyorlar.

Tayvan malı anahtarlar cennetin kapılarını açıyor. Çocuklarına boyunlarına taktıkları anahtarın cennet kapılarını açacağını söyleyerek mayın tarlalarında yürütüyor İran. Çocuklar bir yalana inanıp elleri boyunlarına bağlı anahtarlara sıkı sıkıya tutunmuş önlerinde batlayan havada uçan bedenlere bakarak korku içinde bir adım bir adım daha dizleri titreyerek ilerliyor. Patlamalar susunca iranın çocukları unutuluyor. Dünya basını bile ilgi göstermiyor zamanında bu olaya.

Kendi çocuklarına düşman bir ülkeden beklentileri sıfır noktasında tutmak akıllıca olmaz mı?