Hatırlar mısın?
Cuma ikindilerinde beraber vapurla karşıya, geçerdik karşıdan martılar mevsim ne olursa olsun hep peşimizde. Sormuştum o kadar çok martı var, hiç kuş ölüsü yok. Peki ya, neden diye? Öyle ciddi bakmıştın yüzüme. Kumral uzun saçlarını rüzgar döverken gözlerin kocaman kocaman olmuştu hani /öylece/
Oyalanırdık Eminönü'nde hep ayrı yönlere giden utobüslere binmeden. Kırmızılı sarılı otobüsler, hepsinin farklı numarası. Caminin önünde bu sefer başka türden, başka kuş cıvıltıları
Hatırlar mısın?
Yazık değil mi bu şoförlere günde kaç kere giderler hep aynı yöne diye sormuştun bir seferinde.
Sonra pazar günleri ben tek başıma dönerdim /öylece/ cuma günü başbaşa konuştuklarımızı tekrar ederek güvertede. Sen her gün düşüyordun eve giden onca yola, bense hepi topu haftada iki defa. Benim haftada bir defa tek başıma geçtiğim yerden, sen defalarca.
Sonra ertesi hafta cuma günü ikindide hem de aynı yerde, aynı vapurda cevap vermiştin.
Hatırlar mısın?
Post It Karalamaları - Boğaz'daki Martı - D.M.
Yollar, yolculuklar, yol arkadaşları, mazi, hatıralar.
YanıtlaSilHepsi bugün hala çok özel ve güzeller...
Hatırlarmısın Galata köprüsünden ilk geçtiğimiz gün köprünün tam ortasında durup uzun uzun boğazı seyrettiğimizi.. Hatırlarmısın İstanbul'un şiirlerdeki İstanbul olduğu günlerini...
YanıtlaSilHatırlarmısın sokaklardan tek tük geçen araçların arkasından koşturduğumuz. Ve hatırlarmısın martıların vapurların arkasından uçarken kendimizi onlar gibi hissedip uçmak istediğimizi....
Oncelikle resim çok hoş ve şiir de çok anlamlı.Son yolculuğumda,yolda olmanın keyifli olduğunu düşündüm.Allah kolaylık versin taksi,minibüs,dolmuş şoförlerine.Hakikaten zor meslek.Onlar için keyifli olmayabiliyor çoğu zaman.
YanıtlaSil