Bıyıklara Veda

Bıyık, insan yüzünde burnun altı ile üst dudağın arasında büyüyen kıl grubuna verilen isimdir. Genellikle erkeklerde görülür. Kadınlarda bu kapasiteye sahip olanlar bulunsa bile onlar genellikle bunun görülmemesi için ellerinden geleni yaparlar. Hayvanlarda da olur bıyık. Kedilerin ki çok sevimlidir mesela.

Benim ergenlik çağlarımda erkeklerin bıyıklı olması çok modaydı. Hatta öylesine bir şekilcilik vardı ki erkekler siyasi görüşlerini bıyıklarına verdikleri şekillere yansıtabilirlerdi. Tabi o zaman için de bıyığının uçları aşağıya ani dönüş yapıyorsa bu görüş, uçları kısacıksa başka bir görüştür diye kesin hükümler beslemek çok doğru sonuçlar doğurmayabilirdi. O dönemlerde babadan kalma bıyık modeli ile siyasi bir görüş barındırmadığı halde yanlış zamanda yanlış mahalleden geçtiği için bir temiz dayak yemiş türk genci çok olmuştur.

Benim bıyıklılık halim üniversite yıllarımı ve iş hayatımın ilk yıllarını içine alan 10 yıllık bir zaman dilimini kapsar. Ayna karşısına geçer bir güzel şekillendirirdim. Bıyık bırakmayı hoş bir şey sanıyordum. Zor iş değildi. Bırakıyordun, uzuyordu alt tarafı. Üst dudağımı bıyıklarımın örtmesi hoşuma gidiyordu. Bazen uykumdan uyanıp kontrol ederdim acaba yerinde duruyor mu diye. Durduğunu görünce yorganı çekerdim kafamdan. Uyumaya devam. Oh, hem de huzur içinde.

Bıyığın bir dezavantajı belirdi seksenlerin sonuna doğru. Kıro olarak algılanabilrdiniz mesela. Çorba içmek de zordu sonra. 10 yıl boyunca ağız tadı ile çorba içemedim. Bıyığımın ucunda biriken bir satır uzunluğundaki kuru çorbadan öğlen yemekte ne çorbası olduğunu anlamak mümkündü. Sebze çorbası, mercimek çorbası. Bunların hepsinin farklı bir dokusu var malumunuz.

Sonra bir gün işyerinde kıtır kıtır bir ses duydum. Merakla yanımda oturan arkadaşıma sordum:

- "Bir ses var duydun mu?"

-"Evet" dedi. "Bıyıklarını yiyorsun sen"

- "Yaaaa?"

- "Evet hem de kıtır kıtır"

- "Yapma"

- "Aylardır böyle, ama alıştık artık, duymamayı öğrendik biz"

- "Fırsatını buldun oturt bakalım Lamia"

Nasıl utandım anlatamam. Kıpkırmızı oldum derhal. Hemen tuvalete koşup aynaya bakmak istedim. Servisteki kadınların bıyık altından birbirlerine bakıp gülüştüklerini görünce komik duruma düşmemek için çay servisini bekledim. İkindi çayını içtik bir güzel. Sonra kendime tuvalete gelmiş süsü verdim, sıvıştım oradan. Tuvaletin boş saatleriydi. Kız doğru söylüyordu. Bıyıklarımı yiyordum ben. Burnumun altındaki o kıllı bölgenin sağ kenarında istenmeyen bir oyuk oluşmuştu bile.

- "Allah kahretsin kendim niye farketmedim bunu"

Bunu derken tuvaletin kapılarından biri açıldı. Lanet olsun. İçeriden müdürümüz çıktı.

- "Hiiiiç" cevabını verdim

- "Neyi farkedemedin" sorusuna.

Ellerini yıkarken aynadan beni şöyle bir süzdü. Hınzırca gülümseyerek dışarı çıktı sonra. Mendebur adam.

İşte o anda bıyıklara veda etmeye karar verdim. Ertesi gün işyerinde "Duş alırken mi eridi, düştü" diye dalga geçeceklerini biliyordum. Vurdum jileti hiç acımadan. Sonra bıyıksızlık moda oldu. Bıyıksız erkek, bıyıklı erkek ayrımı kulağıma çalındı bir süre. Sonra unuttum bıyıkları. Ta bugüne kadar.

Bugün alttaki yazıdaki resimdeki noksanlık dikkatimi çekince varsın bıyığı da burada olsun dedim.