Kırmızı

Banyonun zemini ıslaktı. Çiçek desenli duvar fayanslarından ter gibi ince su çizgileri oluşuyordu. Küvetin içinde uzanmış vaziyetteyken lavabonun üzerindeki aynayı sisler arasından görebiliyordu Elenor. Ayna buharla kaplıydı. Buharın üzerinde iki tane incecik çizgi belirmişti. Çizgiler giderek büyüyordu. "Çizgiler büyüyüp tüm yüzeyi ele geçirdiğinde, ayna eskisi gibi herşeyi yansıtır hale geldiğinde ben burada olmayacağım" diye düşündü genç kız.

Küvetteki su giderek soğuyordu. Banyoya ilk girdiğinde çok korkmuştu. Küvete girerken dizleri titriyordu. Musluklarla oynayarak istediği sıcaklığı bulunca duşa vermişti suyu. Küvetin içine uzanarak suyla dolmasını beklerken sular incecik bedenine gelişigüzel çarpmıştı. Su seviyesi yükselirken banyodaki su buharı sis gibi sarıyordu etrafını. Banyo camı ve aynanın buharla kaplanacağını düşündü kız. Fayans kaplı duvarların da aynı buharla kaplandığını görünce içini tuhaf bir mutluluk sarmıştı. Babasının eve gelmesine daha çok zaman vardı. Okuldan ayrılıp doğru eve gelmişti. Oturduğu yerden buharla kaplı yüzeylerden akan ter izlerini seyrediyordu. Zayıf bedeni giderek tükenirken, kaynar su dolu küvetin içinde üşüyordu Elenor. Annesi ile beraber seyrettiği bir filmde görmüştü sıcak su içinde kesilen yerlerin canını acıtmayacağını. Filmdeki uzak doğulu adam lavaboyu kaynar suyla doldurup, ellerini yetebildiği kadar derine daldırıp bileklerinden önce birini sonra diğerini su içinde kesmiş ve öylece beklemeye koyulmuştu. Acımıyordu ama su filmdekinden de kırmızıydı.

Dudakları fısıltı ile oynadı;"Ne çok buhar?" ve "Ne kadar da kırmızı?"

İlkokula başladığı sene annesi ile babası ayrılmıştı. Annesi dünyayı geziyordu. Farklı ülkelerde çalışıyor biriktirdiği para ile görmediği yerlere uçuyordu. Gittiği her yerden onu koruması için bir bir tılsımgönderiyordu. Yaz tatillerinde annesini görebiliyordu Elenor. Beraber seyahat ettiklerinde de farklı ülkelerden birbirinden değişik tılsımlar ile geri dönüyordu babasının yanına. Halası Pelin her bir tılsımı eline alıp çok önemli bir şeye bakarmış gibi inceliyor ve arkasından dudak bükerek alaycı bir ifade ile Elenor’a bakıyordu. Bakıları “bunlar seni benim elimden kurtaracak kadar güçlü mü göreceğiz” der gibi bakıyordu. Elli yaşına merdiven dayamış kadının bakışlarındaki bu uğursuz detayı henüz çözmemişti Elenor.

Halasını seviyordu. Halasının da kendisini aynı biçimde sevdiğini düşünüyordu. Hatıralar bazen biçim değiştiriler. Hatırlarken, birden bir şey oluverir. Bildiğimiz, hep anlattığımız bir hikayenin daha önceden dikkat etmediğimiz minik bir teferruatına takıldığımızda o anın sırrını çözeriz. Birkaç ay önce genç kız da eski bi hatıranın sırrını çözmüştü. Sonra da halası ile konuşmuştu beş yaşındaki öğleden sonraya ait anı hakkında.

- Annem ile senin eve gelmiştik. Ben bahçede oynarken siz içeride kavga etmiştiniz değil mi hala?

- Yetişkinler bazen kendi aralarında kavga ederler, aralarındaki sorunları ancak böyle yaparlarsa çözebilirler benim güzel kızım.

- Ama siz daha sonra bir daha annemle hiç konuşmadınız.

- Ne demek şimdi bu?

- On yıl olmuş hala.

- Hiç fark etmedim.

- Bir daha konuşmayacak denli ne olmuş olabilir.

- Annene sor.

- Gittiğimde sorarım. Senin cevap vermediğin konuya o zaten cevap vermez.

- Biliyorsun annenle aramızda bir dil sorunu var.

- Yok, annem gayet güzel konuşur Türkçeyi.

İnsanların gözlerinin içine baktığınızda çıkan ışığa bakarak onlardan size doğru akan enerjiyi sezebilirsiniz bazen. Kadın, kendisini kapkara bir enerji kalkanının arkasına hapsetmişti konuşurken. Elenor bir gariplik seziyor, ama aralarındaki o soğuk, koyu kuvvetin adını koyamıyordu. Ama devam ettikçe daha önce dikkat etmediği ayrıntıların her biri kafasında yerli yerine oturmaya başladı. Detaylar biriktikçe bir yapbozun bir araya getirdiği parçaların içinde bir resim görmeye başlamıştı. Koyu, ürkütücü, nefret dolu bir resim.

- O gün senin evine gelirken annem saçlarımı iki yandan örüp bırakmış uçlarına da birer kırmızı kurdele bağlamıştı. Koskocaman iki kırmızı kurdele.

- Eee, ne olmuş kurdeleye?

- Behçedeki ağa.tan erik toplarken saçlarım hep dalarla takılmıştı. Siz kavga etikten sonra, eve dönerken. Annem elimden tutmuş gidiyorduk. Kurdelemin birisi,çzöülmüştü, sol yanımda saçımla birlikte sallanıyordu. Sağ örgümün kurdelesi ise düşmüştü. Bir daha bulmadık o kurdeleyi.

- Aman kurdele işte.

- O kurdeley sen sakladın değil mi hala?

- Hayır neden yapayım böyle bir şeyi?

- Sen ve o beyaz saçlı arkadaşın hep insanlara büyüler yapıyorsunuz değil mi?

- Senin aklın karışmışi annene benzeyeceksin bu gidişle.

- Sen ve arkadaşın baş başa verip fısır fısır insanların başlarına çoraplar örüyorsunuz hala. Bunu hisediyorum.

- Saçmaladığının farkındasın değil mi?

- Hala sen bana ait bir eşya ile, bana yılalrdır büyüler yapıyorsun.

- Elenor saçmalama, banan duyöasın çok sinirlenir. İftira ediyorsun bana nankör kız.

- Annem de anlamıştı değil mi? Yıllardır yüzlerce tılsımla beni korumaya çalışıyordu senin büyülerinden.

Pelin kızın söyledikleri karşısında sakin, duygusuz bir ifade ile oturmaya çalışıyor ama konuştuğu zaman yüzüne suçüstü yakalanmış çocuklarınki gibi bir ifade bir görünüp bir kayboluyordu. “Nasıl anladı, nerede hata yaptım?” diye kendi kendine soruyordu içinden.

O gün Elenor’un sağlıklı geçirdiği son gün oldu. Pelin yeğeninin boşboğazlık edip onu ele vermesine izin veremezdi. Konuşmaya bir başlarsa, yıllardır insanların kaderlerine yaptığı minik müdahalaleler birer birer ortaya çıkabilirdi. İnsanların gözlerini bağlamıştı ama şüphe tohumu bir kez ekildi mi çabuk boy atardı. Arkadaşı ile buluştu hemen. Eski İzmir’de avlusu olan bir eski evde yaşıyordu Fatih. Kapıyı açınca içeriye kayarcasına girdi kadın. Hazırlıkları yarım saat kadar sürdü. Daha önce yapmadıkları bir ritüeldi. Hazırladıkları nesneyi kadının cebinde getirdiği bir zarftan çıkardığı kırmızı kurdele ile bağladıktan sonra, avludaki eski kuyuya attılar.

- Su var mı bunun dibinde?

- Sen hiç merak etme Pelin, gerisini su ve zaman halledecek.

Takip eden haftalarda Pelin bir gün hasta bir gün iyiydi. Doktor önemli bir şey olmadığını söylemişti. Akşamları ateşi çıkıyor, başı dönüyor, iştahsızlık çekiyordu ve çok halsizdi. Pelin aralarında bir şey olmamış gibi evlerine girip çıkıyordu. Bir gün yakın arkadaşı ile okuldan kaçarak İzmir’in tanınmış büyücülerinden Pasaklı Nursen’e gittiler. Kadın Elenor kapıdan girdiği anda anlamıştı olanları. Evin içi darmadağınıktı ve çok pis kokuyordu. “Kızım sen tehlikedesin” deyinceye kadar yanındaki arkadaşı işin gırgırındaydı. Yaşlı kadının konuşma biçimi sorunun gerçekten ciddi olduğu anlamına geliyordu. Arkadaşı Filiz kadın konuştukça suskunlaştı korku ile oturduğu divanın köşesine büzüldü.

“Senden aldıkları, sana ait bir kumaş parçası ile sabun büyüsü yapmışlar sana. Sabun eridiğinde sen öleceksin evladım. Ya da akıl sağlığın tamamen kötüye gidecek, yaşayan bir ölüye döneceksin. Yapman gereken tek şey o sabunu erimeden bulmak ve etrafındaki sana ait kumaşı çekip alarak akar suda hiçbir sabun izi kalmayana kadar durulamak. Bir kuyunun dibinde yatıyor. Çok karanlık.Bunu yapan kişi çok güçlü bir ilme sahip”

Nursen’den dönüdükten sonra halası ile konuşmayı denemiş, ama kadının kireçten duvara dönüşmüş yüzünün direnci ile karşılaşmıştı genç kız. Babası ise asla halası hakkında iyi ya da kötü konuşmazdı kızı ile. Bu da bir büyü olmalı diye düşünüyordu Elenor.

Ömrü boyunca büyülere maruz kalmıştı, hayatı halasının oyuncağına dönmüştü. Direnmenin yararı olmayacağı hükmüne varması kolay oldu. O sabunun erimesiyle sona erecek bir hayatı yaşıyordu. Sabunu bekleyeceğine, kendisi de son verebilirdi her şeye.

Okuldan erken döndü eve, küveti sıcak su ile doldurdu ve elinde bir jiletle suyun içine uzandı. Bileklerini keserken canı hiç yanmamıştı. “Ne çok kan, ne kadar kırmızı” diye düşünüyordu yattığı yerde. Giderek soluyordu, buhar içindeki banyo giderek genç kızdan uzaklaşıyordu.

Pelin, bir sokak ötedeki evinde kendisini ziyarete gelmiş arkadaşına, demek Filiz’de koskocaman bir genç kız oluyor artık..Demek doğum günü üç ay sonra” diyordu. Gözlerini en sevimli haliyle kırpıştırıyor, kırmızı renkli meyve çayından minik minik yudumlar alıyordu.

Kırmızı: Kolaj ve en ortadaki yüz resmi - D.M.

Hatırlamak için;

Albino,

Beyaz,

Elenor.