Sayfiye yerindeki kedilerin işi zor. Yaz geldi mi her gün baklava, börek misali her gün ayrı bir kapıdan istemedikleri kadar yemek artığı ve istemediklerinden de fazla kucak dolsuu sevgi alan sayfiye yeri sokak kedileri, yaz bitmesi ile birlikte daha ne olduğunu anlayamadan aç bilaç yolları arşınlamaya başlarlar.
Yaz bitmişti, ekim ayının ilk günlerinde hava henüz soğumamış olmakla birlikte yazlıkçılar evlerine döndüşünde sokaklar hüzün kokuyordu. Hüzün kokan sokaklarda açlıktan süzgünleşmiş kediler dolaşıyordu.
Bu resimdeki kediyi Eski Foça'da eskiden görmüştüm. Eski bir Eski Foça kedisi resmi yani. Kedinin şansı bizi görünce açılmış olmalı. Ben bu resmi çektikten bir kaç dakika sonra çarşıdaki balıkçılar ağlarını toparlıyorlardı. Nasıl olduysa ağlara takılı kalmış bir küçük balık aniden ağlardan kurtuldu ve o ivmenin kazandırdığı hız ile havada uçup resimdeki kediye yöneldi. Bir an evvel mutsuz, üzgün gözlerle etrafı süzen kedicik balığın yere konmasına müsade etmedi. Onu havada yakaladı. Bir daha da arkasına bakmadan ağzında ortasından dişlediği balık ile karşıdaki kahvehanenin içinden geçip gözden kayboldu. Her nereye gittiyse o balıkla kendisine, kedi ömrü boyunca unutamayacağı bir ziyafet çektiğine eminim.
Kırk yılda bir kısmeti ayağına(ağzına) geliyor işte. Evet yazları doyuyorlar, acaba kışı geçirebildi mi?
YanıtlaSilumarım o şansı devam etmiştir...
YanıtlaSilAcaba kediler kendilerini besleyen güçlerin mevsimsel olarak değiştiğinin farkında mıdır, yoksa her seferinde sürpriz mi olmaktadır onlara?
YanıtlaSil