Başını Yaslayıp Hıçkırılası Bıyıklar

Hayat acısı ve tatlısı ile bazen üzerimize üzerimize gelen bazen de ıskalayıp yanımızdan kaçıveren bir paradokslar silsilesi. Birini savuşturmayı başarsan gerisi geliyor. Ama bazen üstüste geliyor derler ya üstüste geliyor. Hani mutluluklar üstüste gelse,, iyidir. Mutluluktan zarar gelmez. Olsa olsa mutluluk sarhoşu olunur, biraz gürültü olur, O gürültüyü de çıkartan duymaz, çevredekiler için için çemkirir. (Bakınız; sünnet kortejlerinde çalınan zurna, darbuka resitalleri ve klakson sololar) Mutlulukla ve mutluluğun yan tesiri ile başa çıkmak kolay.

Mutsuzluğa karşı aynı basireti gösteremiyor insan. Mutsuzlukla, kederle tek balına başa çıkması zordur çoğu insan için. Böyel karamsar, kederli günler de herşey de üstüste gelir insanın başına. Dertler teker teker çalmaz kapılarımızı geldiler mi hangi birini savuşturacağını şaşarsın. İşte böyle keder katsayısı yükselen günlerde insanlar başlarını omuzlarına yaslayabilecekleri bir dost ararlar. Hulusi Kentmen gibi Nubar Terziyan gibi babacan tavırlı, bir insan bu gibi anlar için çekilen acıları katlanılası kılar. Ama gelin görün ki herkesin bir karagün bıyıklısı peşinde koşması mümkün değil. Bir kere zaman yok, çağımız hız çağı, bir de el ne demez sonra.

İşte kara günler için biçilmiş kaftan pos bıyıklı yastıklar. Bunlardan bir kaç tane edinip dertlendikçe insan başını yaslayıp yaslayıp hıçkırsa, ağlamalara doymaz.

Hepiniz kederden, elemden uzak neşeli bir Temmuz dilerim. Yılın yarısı resmen bitti biliyorsunuz. Kalanını iyi değerlendirebilmek için son fırsatınız.