Hiç Kimse Konuşmadan Ölmemeli

Ama bizler sustuk. Bize en iyi, susmasını öğrettiler; sus payını, “sus küçüğün söz büyüğünü, sözün gümüş sükût etmenin altın olduğunu öğrettiler. Susarak hasta olduk, karnımıza ağrılar girdi. Ağzımı açtığımızda döküleceklerin beğenilmemesi endişesinden yıldık.

Oysa hiç kimse konuşmadan ölmemeli, anlatmalı hayallerini, düşüncelerini.

Konuşabilmek için kafanın içindeki engelleri de, dışarıda ki engelleri de bir kenara kaldırman lazım.

Eğer bir şey yapacak olsaydın ne yapardın?

Eğer sen bugünü yaratan kişi olabilseydin, bugün nasıl bir gün olurdu?

Eğer aklını çalan hiçbir tasan ve endişen olmasaydı szihnini nasıl bir düşünce meşgul ederdi?

Sonuçlarının tam da istediğin biçimde gerçekleşeceğini bilseydin ne yapardın?

Başkalarının ne düşüneceği gerçekten umurunda bile olmasaydı ne söylerdin?

Eğer elinde hayallerinin gerçekleşeceğinin bir garantisi olsaydı neyi hayal ederdin?

İçinde, derinlerde hissettiğin, doğru olduğuna inandığın gerçek değerlerini başkalarıyla paylaşsaydın, nasıl bir hayat yaşıyor olurdun?

Hislerinin kontrolü elinde olsaydı ve tüm hislerini tam anlamıyla yaşıyor olabilseydin, şu anda ne hissediyor olurdun?

Aslında büyün bunların hepsini tam da istediğin biçimde yapabilmek, söyleyebilmek, hissedebilmek senin elinde. Şu anda yaşamakta olduğun hayat senin izin verdiğin hayat. Sen neye ne kadar izin veriyorsan o kadarını yaşıyorsun. Kendine sakladığın, içine attığın her tepki, senden senin hayatını çalıyor. İstediğin, özlemini duyduğun hayat senin zihninin içinde, onu oradan alıp, içine doğru bir adım atarak o hayatı yaşayabilmek senin elinde. Düşün, kendini dinle, hayal et, yaşamak istediğin nasıl bi hayat? Yaşam su gibi akıp, gitmeden, önünde daha bir ömüre yetecek kadar vaktin varken: Konuş !