Kirpi

Bir varmış bir yokmuş, çok uzun zaman önceymiş. Tam da dünyanın en soğuk kışının yaşandığı zamanmış. Soğuk yüzünden bir çok hayvan ölüyormuş. Kirpiler durumun ciddiyetini görünce soğukta tek tek kalıp titremeşmektense kümeler halinde birbirlerine sokulup vücutlarını sıcak tutmaya kara almışlar. Böylece koskocaman bir kalkanın aştına toparlanıp soğuktan korunabileceklermiş. Bütün kirğiler bir araya gelmişler. Sıcacıkmış, soüuğu hiç duymuyorlarmış. Ama sıcağa biraz alışıp soğuğun nasıl bir şey olduğunu unutunca aralarında söylenenler çıkmaya başlamış. "Çeksene dikenini bana batıyor" diye avaz avaz bağırmaya başlamış bu söylenenler.

Şikayetlerin ve yakınmalarınsayısı artınca zaten soğuğu unutmuş olan kirpiler birbirlerinden ayrılmışlar. Tek başlarına tortop olup soğukla başa çıkmak istemişler ama olmamış. Kirpiler soğukta bir başlarına kalınca teker teker ölmeye başlamışlar. Hal böyle olunca tekrar bir kara almak zorunda kalmışlar. Seçenekleri fazla değilmiş: Ya tek başlarına kalıp ölecekler, ya da bir araya toplanıp birbirlerinin dikenlerine katlanarak birlikte yaşayacaklar. Seçenek sayısı az olunca karar almaları kolay olmuş. Kirpiler yine bir araya toplanmışlar.

Soğukta birlikte büzüşen kirpiler; hayatta kalmayı başarırken, yakınlarındakinden aldıkları minik yaraları göz ardı etmesini öğrenmişler. Ve böylece soğuklar bittiğinde yaşamlarını sürdürebilmişler.

Gelelim bu minik fabldan çıkarılması gereken derse: En iyi ilişki en mükemmel insanları bir araya getiren ilişki değil, her bir kişinin karşısındakinin iyi yönlerine hayranlık duyarken, olumsuz yönlerini de kabullenerek yaşadığı işlişkidir.

Ve gelelim bu fabldan çıkarılacak en asıl derse; hayatınızdaki olumsuzluklar ile birlikte yaşamasını öğrenelim. Pollyanna'dan hallice bir yaşam sürelim, sevelim, sevilelim. Durduk yere sevinelim.