Sakızın Tadı

İzmir'de bu sene, Alsancak Vapur iskelesine hayli nazır, Sakız Adası adında bir mekan açıldı. Yaklasik bir ay kadar önce dört kafadar bir akşam yemeği sonrasında kahvelerimizi orada içmeye karar verdik. Masamıza henüz oturmuştuk ki garson elinde bir tepsi ile yanımıza geldi. Bizlere getirdiği dört bardak su ve dört adet menüyü masamıza bırakarak gitti. Soğuk su bardaklarının her birinin içinde birer çay kaşığı ve kaşıkların içinde bir tutam sakız reçeli vardı. Önce bu manzaraya baktık, sonra da birbirimize. O anda karar vermiştik tatilde sakıza gidilecekti. Öksüz doyuran iriliğindeki fincanlarımızdaki kahvelerimizi içerken takvimden sayfalar uçustu. Hiç niyetimiz yokken sohbet uzadı, sonra gelsin birer kadeh kırmızı şarap.

Plan proje işlerinde Fiyonk iyidir, o oturdu yazdı bize senaryomuzu, çizdi rotamızı. Ağustosun son haftasında Çeşme'den çıktık yola.

Yola çıkmamız ile varmamız bir oldu. Meğer Çeşme'nin karşısındaki o karaltı, elini tutsan yakalayacağın yer Sakız Adası imiş. Bizim Fiyonk plan projede iyidir ya sanmayın öyle rezervasyon falan yaptığını karşımıza çıkan ilk yerde geçireceğiz o geceyi. Ver elini Hotel Filoxenia. Filoxenia "İhtiras Tramvayı"nın finalinde yer alan ve insanin içini yakan Blanche DuBois tiradinda bahsedilen "yabancilarin nezaketi" manasına gelen bir isim. Yabancıların nezaketi; çok kibar ama fazla uzak, dokunamadığınız bir sıcaklik gibi. O geceyi orada geçirdik. Limandan gelen gemilere nazır yedik yemeğimizi, sonra da tumba yatak.

Sabah otelden çıkıp vurduk kendimizi kuzeye doğru yola. Bir yandan da "Aaa TurkCell çekiyor burada" nidaları ile seviniyoruz. Binaların arka tarafında çekmiyor ama sahilde kalırsak Türkiye'den hiç ayrılmamış gibi mesajlaşmak bile mümkün. Tatile çıkıyor herseyden ayrılıyor mesajlaşmaktan kurtulamıyoruz. Eh yazmak kanımıza işledi artık, şu bloglar sağolsun. Mesaj çekecegim topu topu üç kişinin tamamı da yanımda olunca "kime bu mesajlar?" kafam karıştı biraz. Tatile çıktım ya mesaj kaygısı taşıdım sanırım.

Yol kenarında avare avare ağaç diplerindeki yosunlardan yön takip etmeye gerek kalmaksızın kuzeye doğru ilerlerken benim sabahları erkenden kalkıp dolaşmak istediğim deniz kenarının bir benzerinde bulduk kendimizi. Ve tam karşısında otel/pansiyon kırması binalar. Birisine girdik, kişi başı 16 EUR artı kahvaltı fiyatına anlaştık çat pat türkçe, yunanca, ingilizce karışımı bir dilde.

Ben kaldiğim yeri de orada geçen bir haftayı da çok sevdim. Sanki zaman yolculuğu yapmıi da 1970'li yıllara ışınlanmış gibi hissettim kendimi. Arkadaşlarla çok keyifli sohbetler yaptık. İki adet tur alıp tüm adayı ve güzel koylarını dolaştık. Ben bolca geç yatıp çok erkenden kalkarak sahilde dolaştım.
Sahildeki dalgalara, yeldeğirmenlerine, odamdan avluya açılan daracık hole, rüzgarda kıpırdayan perdelere bakarak üç tane öykü yazdım.

Bu güzelim ada bizim elimizde olsa ne halde olur nasıl tıklım tıklım dolar taşar, kokoreç, döner kokusu, yüksek volümlü müzikten ve doğuştan antipatik tiki kalabalığından geçilmezdi geyiğini yaptık bol bol.

Konakladığımız yerin avlusunda akşam üzerleri oturup soğuk beyaz şarap içmedik ama ondan daha güzel serin mi serin kırmızı mı kırmızı şaraplarımızı içip sıkı muhabettler ettik.

Dönünce Çeşme'ye, dogru Kumrucu Şevki'ye. Aklımız masadaki Lal renkli şarapta, sakızın tadı damağımızda kaldı.