Game Over

İşte bir silah, en son modelinden. Şarjörü kolay kolay boşaltılmayanlarından. Bastıkça tetiğe ucuna bir mermi sürüleninden. Bu silahı al silah arkadaşım. Sonra çıkalım sokaklara. Birazdan alevler icindeki sokaklarda zombilerin kafalarını ucuracağız seninle. Bu seninle ilk savaşımız. Ama çabuk alışırsın öldürmeye. Tam beynine, iki gözünün arasına nişan almanı tavsiye ederim. Oraya denk gelince duvara kan sıçratma efektleri harika. Duvara yapışan beynin aşağıya doğru süzülürkenki hışırtılı sesini çok güzel taklit etmişler.

Arkadaşlarım doktor, beş yaşında dünya tatlısı bir çocukları var. Geçen sene Ekim ayının sonlarında bir pazar günü Çeşme'ye balık yemeye gittik. Arabadan indik, masamıza geçtik henüz mezeler gelmeye başlamıştı ki, çocugun dudakları büzüldü çenesi titremeye basladi. "Berke neden ağlıyorsun?" diye sorulunca bağıra bağıra ağlamaya başladı. Hem ağlıyor, hem de "evi özledim", "eve gidelim" diye feveran ediyordu. Babası "evi özlemedi yalan söylüyor, play stationını özledi" dedi. Çocuk susmaya yanaşmayınca arabaya gidip çocuğunun game boyunu getirdi. Ufacık oyuncağı eline alan çocuk anında gülmeye ve oynamaya başladı. Ağlama gitti yerini laser silahının ateş eden sesi aldı. Dilinin ucunu ısıran çocuk basıyordu tuşlara.

Bu görevi başarıyla tamamladığında seninle Sessiz Tepe'ye gideceğiz. Orada Piramit Kafa'yı buluncaya kadar karşına çıkan herkesi öldürmeni istiyorum. Piramit Kafa'yı beraber öldüreceğiz. Onu katletmesini çok seviyorum. Yok ama kolay sanma. Kan gövdeyi götürecek, kalıbımı basarım. Hele yanmış oteldeki elleri usturalı en ufak seste harekete geçen, hasmının gırtlağını kesen kör hemşireler var ya, onlara bitiyorum. Tam katliam makinesi bunlar.

Bir diğer arkadaşımın oğlu 6 yaşında, araba yarışı oynarken yayalara çarpmasını seviyor. Çartığında mutluluğu o kadar büyük ki attığı sevinç kahkahaları son model TV ve ses sistemine bağlı playstationın sesini bastırıyor.

Counter Strike oynayalım seninle. Birbirimizi avlayalım. Senin kanlar icinde yere yuvarlanıp ölüşünü görmek istiyorum.

Bir akrabamın 12 yaşındaki kızı "The Call of Tculhu" diye bir oyun oynuyor on dakikasını izleyebildim. Yazın gecelerce oynayabiliyormuş.

Hadi GTA oynayalım seninle, suç dünyasına dalalım, karşımıza çıkanları arabamızla ezelim, dükkanları yağmalayalım, düşmanlarımızın boğazlarını keselim.

Hadi kan dokelim bu gece seninle.

David Cronenberg'in ExistenZ isimli filmi bilgisayar oyunlarının büyük öneme sahip olduğu, pek de uzak olmayan bir gelecekteki bir dünyamızı betimliyor. Bilgisayar oyunlarına karşı olan bir grup terörist oyun yaratan firmaları ve oyun tasarlayanları sabotaj yaparak yok etmeye çalışıyorlar. Dünyanın en büyük oyun şirketlerinden birisi yeni oyununu piyasaya sürmeden önce dünyanin en iyi oyuncularını bir binaya topluyor, eğer onlar oyunu oynayıp beğenirlerse milyarlarca dolar kazanabilecekleri oyunu piyasaya sürecekler. Tam oyun başlarken iki suikastçinin, iki oyuncunun yerine geçmiş olabileceği ihtimali beliriyor. Oyun başlıyor, hatta oyun içindeki oyunun içinde oyunlar başlıyor. Neyin gercek neyin oyunun içindeki dünya olduğu karışıyor. Game over yazısı çıkıncaya kadar gerçek dünya ve izleri ustaca harmanlanmış ki, finalde film katman katman ayrılıyor izleyicinin zihninde. Tam bir idrak anı, müthiş bir aydınlanma. Eski bir film denilebilir, sanırım 1999'da izlemiştim ama oyun meraklılarına da oyunlardan nefret edenlere de izlemelerini aynı hararetle tavsiye ederim.

Benim en beğendiğim bilgisayar oyunları hep strateji oyunları oldu. Arka planı fazla hareket eden oyunları astigmatlı gözlerim yüzünden oynayamıyorum. Dune, Age of Empires, Rise of Nations, Cossacks, Sims gibi oyunları oynamasını seviyorum, ya da içinde çözülecek bulmacaları olan kafa yormayı gerektiren oyunlara takilip orada kalıyorum. Öyle kan akıtmaktan yana değilim zaten. Kanlı, dövüşlü oyunların çocukların birey olarak gelişimine olumsuz etkide bulunduğunu, hatta dozaj artarsa toplum için tehlikeli olduğunu düşünüyorum.