Denis Dı Menıs

Çocuklarla bir araya gelince içimde onları azdıran bir her daim çocuk tarafım ortaya çıkıyor, düz duvara tırmandırtıyorum bana emanet edilmiş çocukları, birlikte azıyoruz. Çocukla çocuk olmamam lazım, ağırbaşlı takılmam heralde gayet lazım. Ama olmuyor efendim olmuyor. Ezelden beri böyleyimdir.

Her tür çocuğu gaza getirip, onlarla müthiş biçimde eğlenme potansiyeline sahipken benim de çocuklarla ilgili gayettene tilt olduğum bir husus var. Sözüm çocuklara değil ebeveynlerine. Çocuk yabancısı olduğu bir ortamda etrafı yıkıp dökerken, sükunetini muhafaza eden oralı olmayan ebeveynlere bozuluyorum. İçimdeki çocukla çocuk olan taraf ortaya çıkıyor ya herru ya merru diyorum.

Yaklaşık beş yıl kadar önce dört arkadaş otobüs ile seyahat ediyoruz. Güzide bir seyahat şirketimizin hayli rahat koltuklarına yayılmış gidiyoruz, adamlar kulaklık dağıtmaya başlayınca yıllardır otobüse binmemiş biri olarak “aney” diye şaşkınlıklara düştüm. Hem dinliyor, hem gidiyor, hem de hepimiz bir şeyler okuyoruz. İnsan yeni olduğu bir yeri önce yadırgıyor, sonra yakın menzilini inceleyip rahatlıyor ve bir menzil ötelerini incelemeye başlıyor. Ya da sedece ben böyleyim, bilmiyorum.

Tam önümdeki sırada bir anne açmış savaş ve barış kalınlığında kallavi bir siz diyin roman ben diyeyim nehir romana dalmış gitmiş enginlere. Kulaklarına tıkılı kulaklıklar sayseinde de gerçeklerle ilişkisini koparmış resmen. Canının istediği yere gitsin hiç dert değil ama yanındaki dört yaşındaki ilk bakışta sevimli mi sevimli gelen erkek çocuğunu otobüste bırakmış. Çocuk muavine küfreder, öndekini saçını çeker, ona buna bulaşır kadında tık yok. Sanki on kişinin çıkarttığı gürültüyü kendi evladı çıkartmıyor. Dur diyeceği yok kadının. Tamam dedim içimden “günah benden gitti”. İçimden dedim sanıyorum ama yanımdaki arkadaşım “yapma vladimir” dedi, sözlerini değilse bile gözlerindeki yalvaran bakışları bir an dinleyecek gibi oldum. Yok dedim gene içimden “ok yaydan” çıktı.

Korkmayın kötü planım yok sadece çocukta bir azgınlık sezdim ama ben çocuktaki tüm potansiyeli ortaya çıkartmaya niyetliyim.

Azıcık öne eğildim hadi dedim perde açıp kapatmaca oynayalım. Çocuk boş boş baktı. Storları aşağıya çekip kapatıyorsun, mandalı bırakınca stor serbest kalıp hızla ve gürültülü biçimde kapanıyor. Çocuğun çok hoşuna gitti. Kahkahalarla gülüp stor açıyor stor kapatıyor.

- Adın ne senin?
- Arda
- Arda hadi walkmen bozmaca oynayalım, bak once düğmesini böyle kıvırıp sonra kopartıyoruz.
Kulaklığı da devre dışı bıraktık, anne en azından sesleri duyacak artık.
- Arda, hadi saç çekmece oynayalım.
Ben yalandan saç çeker gibi yapıyorum çocuk asılıyor iki elle annesinin saçlarına.
- Arda, hadi kitap yırtmaca oynayalım.
Ben yanımda getirdiğim dergiyi paralıyorum Arda Savaş ve barış irisine yumuluyor.

Ben böyle yaklaşık bir saat çocukla aza aza kadın nihayet olan bitene dahil oldu. “Arda otur çocum, Arda gel buraya, Arda sinirlerim bozuluyor, Arda yapma yavrum.”

E hoş geldin dünyamıza Arda’nın annesi.