Uykusunda Gezen Adam

Bazı insanlar vardır, nedensiz yere inatçıdırlar. Durduk yerde bir laf ederler ve o lafın ağırlığını bir ömür taşırlar hatalı olduklarını fark ederler ancak bir özür dileyemezler. Haksız olduklarını bile bile ettikleri lafın yanlış olduğunu kabul etmez, inatla küskünlükle yollarına devam ederler. Oysa küsülecek laf var gülünüp de geçilecek laf var, kimi için ağır, ölümüne ağır bir laf kimisine saz misali değmeden geçen, değse de güldüren bir lakırdı olabilir. Ne mi mesela?

“Durun siz evlenemezsiniz”

Filmlerde gülüne bu laf, gerçek hayatta edenin hayatının sonlanması ile bitebilir.

Durun siz evlenemezsiniz;

- Çünkü siz kardeşsiniz,
- Çünkü ben ikinizle de ilişki yaşıyorum,
- Çünkü o adamı/kadını seviyorum,
- Çünkü o adam zaten benimle evli, bakın işte bu karnımdaki de - sizden iyi olmasın -onun müstakbel yavrusu,
- Çünkü evlenmenizi istemiyorum,
- Çünkü ablam evlenmenizi istemediği için bileklerini kesti şimdi Guraba hastenisinde yatıyor,
- Çünkü benden başka kimse mutlu olsun istemiyorum
- Çünkü zaten evlisiniz.

Var mı bir kelamla evliliği durdurmaya yeltenecek babayiğit hemen harcarlar oracıkta. Belki nikah seyretmeye gelmiş birkaç ne idüğü belirsiz zevzek sinsice sırıtabilir ama o kadar.

Aslında ben bunu yazmayacaktım asıl yazacağımı unuttum ondan bu saçmalık. Ben uyuyorum geziyorum, uyurgezerim ben. Uykuda geziyorum, çatıların üzerinden, terasların tepesinden şehre bakmadan geçiyor, şehrin güzelliklerini, geç vakitteki ışıl ışıl halini görmüyor, şehrin içinde gece gibi geçiyorum. Uykudayken gezerken, güzellikleri değil çirkinlikleri görüyorum. Çirkinlikleri görmek için göz gerekmiyor, iyi koku alan bir burun yeterli. Kimi insanlar belayı çeker zaten olanca manasızlık ve hüsranı mıknatıs gibi çeker bu insanlar üzerine. Bende mıknatıs insanlardanım. Uykuda gezen, çirkinlikleri çeken mıknatıs insan.

Bazı insanlar vardır, her şeyin kendisi için en iyisini, tavuğun budunu, şeftalinin en irisini, apartmanın orta katlarını, tiyatroda, konserde, ekmek kuyruğunda en ön sırayı isterler. Bela adamı buluyor, bazen gereksiz tartışmaların göbeğine atıyor, kendini tartışma içine atmayan adamların geceleyin uykularını kaçırıyor bela. Uykusu kaçan adam bütün bir günü yeniden kurguluyor.

Kurgulayan adam o gün Bostancı’daydı, Taksim’e gitmek istiyordu. Taksim dolmuşları binmesi gerekiyordu, dolmuşta şoförün yanındaki en ön koltuğa oturmak istiyordu. Duraktaki arabanın ön koltuğunda birisi olduğu için bir sonraki dolmuşa binmeye karar verdi. Kurgulayan adam kafasında kurgularla, ilk gelen arabanın ön koltuğuna kuruldu. Hava sonbahara dönmüştü, ağaçların yakrakları dökülmeye başlamıştı. Kavak ağacı yaprağı üstten dökerse kışlar sert mi geçiyordu yoksa ılıman mı oluyordu sorusu aklına düştü. Sorular aklına geldikçe işkilleniyordu. Kurgulayan adam, aklına gelen sorularla şekil değiştirdi işkillenen adam oldu.

İşkillenen adam arabanın dolmasını beklerken karşıdan beş adet yarım asrı aşmış süslü kadının geldiğini gördü. Kadınlar binmeden parfüm kokuları arabaya bindi. Bir tanesi pek asık yüzlü, pek tiz sesli, pek topuzluydu. Koskocaman yakaları rüzgarla bir inip bir kalkıyordu. Kadın işkillenen adamı tiksintiyle süzdü ve ondan rica etmek yerine şoförü bularak:

"Ay şunu kaldırtın ben önde gidebiliyorum, arkada gidebilemiyorum. Öğürüyorum zira" dedi.

Şoför yüzünde hiçbir kıpırtı olmaksızın işkillenen adamdan rica etti:

“Beyefendi ordan kalkabilir misiniz hanfendi ağır vakaya benziyor”.

Tercih işkillenen adama kaldı, artık kalksa bir türlü kalkmasa bir türlüydü, adamı felekten bir günü daha tarumar oldu. Kafasının içinde elli tane adam vardı, “Ay şunu kaldırtın” lafını duyunca ellisi de ayrı telden isyan bayrağını kaldırdı. Adam sabaha kadar yattığı yerde o kadına nasıl haddini bildirmesi gerektiğini düşündü.