Hiçbirini Yansıtmadım

Özel günleri için insanlara hediye almayı oldum olası hiç sevmedim. Ama sevdiklerime nedensiz yere, hoşlanacaklarını düşündüğüm bir şey ile karşılaştığımda satın alıp hediye etmesini hoşuma gidiyor. Sebepsiz yere olursa sorun yok. Ancak sebepli yere özel günler için hediye almak sıkıcı oluyor bir hafta düşün taşın ben ne alayım şuna diye. Sonra son gün son dakika gidip bir yerlerden alelacele, bir kültablası, çerçeve, Orhan Pamuk’un son kitabı, Filancanın son CDsi gibi kısa devre yapmış mantık ürünü hediyeyi al bir yerlerden ve götürüp hedef kimsenin daya burnuna. Sonuç tahmin edilebilir. Yalandan sevinmiş gibi yapacak elbette.


Nazan Öncel’in “Of Of”isimli şarkısının Gülşen’in sesinden patladığı sonbahardı. İlk duyduğum anda kıl kaptım ve ne yazık ki kıl kapılan her şarkı gibi zihnime geldi çöreklendi. Nereye gitsen, radyoda, televizyonda hangi kanala çevirsen bu şarkıdan nağmeler dökülüyordu. Şarkının özellikle “içlendiğim günler oldu, hiç birini yansıtmadım” benzeri laf arabasından oluşan bölümünü mütemadiyen her yerde mırıldanıyorum. Arkadaşlarım sevmediğim halde takıldığımı bildikleri için ilişmiyorlar. Geçeceğini biliyorlar. Ben birkaç hafta şarkının geyiğini her yerde yapıyorum. “Yok efendim şarkı Nazan Öncel tarafından kendisine özel olarak bestelendiği için ilk önce İbrahim Tatlıses’e gitmiş ama imparatorların imparatoru beğenmeyip geri çevirmiş ama sonradan şarkı dillere dolanınca pişmanlıklara gark olmuş” gibi magazin geyiklerini gittiğim yerlerde döndürüyordum. O dönem tanıştığım birisi, benim şarkıyı sevdiğimi zannetmiş, şarkıya gıcığımın bir nebze olsun geçmeye yüz tuttuğu günlerde bana şarkının içinde yer aldığı CD’yi hediye etti. Arkadaşlarım kıl olduğumu biliyor, bu zat bilmeden almış bana CD getirmiş, teşekkür ettim aldım. Bizimkilerin gözlerinin için gülüyor. Hoşlanmadığım bir şarkıcı ve şarkılarının CDsi elime düştü ya bir kez müstehzi bakışlara süzüyorlar beni. Asla dinlemeyeceğimi biliyorum. Arabesk versiyonunu yapiyorum sarkini ki kendisi aslinda arabesk ben hayli yaydirip hep su bolumunu soyluyorum “...hiç birini yansıtmadım”. Eve gelince atıyorum CD yi bir kenara. İşte insanları tanımak, huylarını çözmek lazım. Gereksiz hediyelerin adı üstünde gereksiz hediyeler bunlar.

İnsan tanımak zahmetli işlerden.

İzleri ve işaretleri takip edip okumak lazım insanları da.

İnsanları anlamaya çalışarak, bunu yaparken işitilen cümleler, seçilen kelimeler, mimik, ses tonu, bir başkasına yolladığı salisenin ufacık bir bölümündeki kısacık bir bakış, kişiye önem verdiğini hissettirmek gibi minik detayları yakalayıp bir bütünü oluşturarak nihai tabloya erişmek mümkün. Aynı resim yapmak gibi, resim gerçeğin içindeki görüntülerin ufacık parçalarından oluşmuş bir yorum. İnsanlar da başka insanlarda kendi yorumlarını bırakabiliyorlar sadece. Görebildiklerinden değerlendirebildikleri kadarı ile karşısındakileri tanıyorlar.

Geçtiğimiz yıllarda bir bankada beklerken bir çığlıkla irkildim. Bağıran yetmiş yaşlarında tiz sesli tombul bir hanımefendi idi. Şöyle feveran ediyordu “Ben fincan istemem”. Benimle birlikte bankanın tüm bekleyenleri kadını ilgi ile süzdü. Bu üç kelimeyi bağıran kadının yüzü gümüş istavroz ya da hac iste her neyse, görmüş bir vampir gibi korku ile doluydu, dişleri uzamıştı. Hayatımda fincandan korkan ve bunu sakınmadan söyleyen bir insanı daha önce görmemiştim. Gördüm iyi oldu diyemiyorum, o ses, o görüntü aklımdan uzun müddet çıkmayacak. Bankalar yilbasinda bazen hediye verir ya boyle, eminim o banka calisanlari bir daha asla, hic kimseye... Ne olur ne olmaz diye.

Yani efendim uzun lafın kısası insanları tanıyalım, tanıtalım, hediye bahane.