Hayallerimi Bırak

Güneşli bir gündü, öğleden sonraydı çok geç değildi daha, Melekler Şehri’ne şöyle uzaktan, en partal halimde bakıyordum. Yorgundum, hayal bile kuracak halde değildim. İçimde hala saf kalmış bir çocuk vardı, o çocuğun üzerinde hayatın tuzaklı yollarından geçip de artık insanların bir bakışından akıllarından geçenleri tasavvur edebilecek, anlayabilecek hale gelmiş bir yetişkinin elbisesi vardı. Artık hayal bile kuramayacak haldeyken Gulteinen Enkelini mimlemiş, okurken içim cızz etti. Hayallerimi hatırladım, vazgeçtiklerimi, hayal ettiklerimi. Hatırlarken içim ayrı cızz etti. Hayatın maskeler armağan ettiği yetişkin Vladimir şöyle bir hatırlasın bakalım neler istemiş vakti zamanında;

İlkokul üçüncü sınıftayken yirmiüç nisanda izci çocuk olmak istemiştim bütün provalara katılmıştım ama bana izci kostümü alınmadığı için o yürüyüşe katılmamıştım. Yıllarca izci çocuk olmak istedim.

İki tekerlekli bisikletim olsun isterdim, maddi gücümüzün bisiklet almaya yetmediğini fark edince sözle ifade etmekten vazgeçtim. Durumumuz düzeldiğinde bizimkiler unuttular.

Gitarım olsun istemiştim.

Müzik, resim veya edebiyat ile ya da sahne sanatlarının bir türü ile uğraşmayı isterdim. Ama yeteri kadar istememişim demek ki olmamış.

Madem bu işi seçtim, sadık bir çalışan olmamayı seçmeliydim. Ülkemizde bu bir hastalık, acilen tedavisi gerekiyor, kişiye sadık olamayan kurumlara adıyor çalışanlar kendilerini. Ondan sonra falancanın halı saha maçından arkadaşının oğlu, filancanın dokuz göbek öteden üvey görümcesi olma vasıflarına sahip insanlar iş terfiye gelince en önde gidiyorlar. Kendini işine adamış adamın da haksızlıkları içine çekmekten başka çaresi kalmıyor. Ofis oyunlarını hazmedemeyen insanların ofislere düşmemesi lazım.

1995 yılında hayatımdan bir kişiyi çıkardım. İkimize bir şans vermeliydim. Madem şans vermeyecektim onu kafamdan şansı vermediğim kadar kesin biçimde kafamdan silmeliydim.

Gerçekleşen hayallerim,

Özgür bir hayatım var, hesap vermek zorunda olduğum kimseler yok, işimdeki pozisyonum da fena değil. Hobilerime zaman ayırabiliyorum. Bunlar gerçekleşmiş. Eh mutlu olmaya yeter de artar bile. Yakınırsam millet canımın dayak istediğini zannedebilir.

Kafamı hala meşgul edenler ise..

Sanırım o gitarı kendim satın almalıyım artık. Şu huzurlu apartmana bir gitar sesi lazım.

Kuzenimle bir projemiz var, gerçekleştirmememiz için fazla nedenimiz kalmadı. Olgunlaştı bu plan. Hayata geçmesine birkaç ay var. O zaman kendi işimizin patronu olacağız sonunda.


Hep ertelediğim, bir ucundan tutup yarıda bıraktığım şu kitaba da ciddi biçimde eğilmem gerekiyor.

Mimi okur okumaz yazasım geldi ama hafta sonunda yaklaşık kırksekiz saat uyuyarak kendi uyku rekorumu kırma başarısını gösterdim. Böyle zamansız soğuk algınlığı böyle derin uykulara daldırıyor adamı maalesef. Aman siz siz olun yaz gibi havada üşütmeyin.