Adamın Biri Yolda Giderken...

Adetimdir, yolda yürüken, bir yerlerde arkadaşlarımla oturup yemek yer, bir şeyler içerken hep etrafımda ne olup bittiğini izlerim çaktırmadan. Gözlerinizi açıp çevreyi izlediğinizde o kadar enteresan olaylar ile çevrelendiğinizi gözlemliyorsunuz ki, ya da azıcık kulak kabarttığınızda etraftaki sesler o kadar eğlenceli ya da bir o kadar kederli olabiliyor. En azından bazı tuhaf manzaralar zihnime kazınıyor geçtiğim sokaklardan, kalabalıklardan toplayıp bir kenara koyuyorum. Evde bir sürü raf var doldurulmayı bekliyor.

Bugün öğle yemeğine çıkmak için arkadaşlarımla buluştum. Daha doğrusu onlar bana geldi ve dışarıya beraber çıktık. Gündoğdu Meydanı'ndan Sevinç Pastane'sine çıkan arada çoktandır dikkatimi çıkan bir anketçi kız var, her seferinden bana hamle ediyor ve her seferinde bana anket doldurtma girşimi başarısız oluyor. Çok da hazır cevap biri. Her seferinde öne sürdüğüm bahanelerime zehir gibi, zekice yanıtlar veriyor, ikimizde gülümsüyoruz, ben geçip gidiyorum. Yemek dönüşü bir başka espri ile geçiyorum tekrar yanından. Oradan geçmek benim için bir imtihan gibi, her seferinde oradan kızı da kırmadan hayır deme ve dönüşte mutlaka yine oradan geçme ödevi veriyorum kendime.

Üç arkadaş yürüyoruz ben ortada, arkadaşlar sağımda ve solumda. İçimden "Oh" diyorum, bu sefer "konuşmadan geçeceğim" "kıhhh kıhh kıhh". Kızın yanından geçmek üzereyken bana hamle ediyor, yüzünde muzip bir gülümseme var. Yirmili yaşlarının başında bir kız bana üniversite öğrencisi gibi geliyor hep. "Beyefendi bir dakikanızı alabilir miyim lütfen?" O kadar tatlı ki yüz ifadesi yumuşar gibi oluyorum, ama yok hayır bu çekişmeyi o kazanmayacak. "Bizim dakikalarımız çok kıymetli" diyorum. Arkadaşlarım ne olduğunu anlamıyor. Yürüyüp gidiyoruz.

Yemek dönüşünde tek başımayım. Aynı yoldan geçiyorum. Kız çıkıyor karşıma. Çok zeki birisi. "Bu sefer ne diyecek acaba" düşüncesi kafamın içinde. "Beyefendi" diyor. "Bir saniyenizi alabilir miyim?" "Hayır teşekkür ederim" "benim saniyelerim çok kıymetli" "Başka sefer inşallah, iyi günler" diyerek yürüyüp gidiyorum.

Eminim o sokaktan geçen çoğu insan o kızı görmüyor, ama o bütün enerjisini ve zekasını doldurmak zorunda olduğu anket için harcıyor. Çok içten biçimde soruyor, anket kağıtlarını doldurmak için uğraşıp dduruyor. İnsanların çoğu yanından yürüyüp geçiyor. Orada öyle bir kız yok o trafiğe kapalı, her zaman kalabalık sokaktan geçen binlerce izmirli için.

"Adamın biri yolda giderken.." diye başlayan yüzlerce fıkra vardır, hepsi aynı başlar herbiri başka istikamete gider. Ben o adam olamadım, alıp da başımı gidemedim, etrafımda olan bitenle alakamı kesmediğim için başıma öyle fazla umulmadık şey gelmedi. Başıma kötü bir şey geldiğinde ise görünen kazaların içine düştüm genelde, uzaklaşmanın mümkün olmadığı durumlar, kazanın geliyorum dediği anlar yaşadım. İşte böyle sakin dengeli bir hal içinde giderken benim dengemin bozulduğu anların yaşandığı yerler de şunlar:

Kitapçılar, CD, DVD, Plak, Kaset, müzikle ilgili her tür nesnenin satıldığı yerler..

Buraların önünden geçerken bile tuhaf oluyorum, bunlardan bir tanesine girsem bir şey satın almadan dışarıya çıkmam mümkün değil. Gidip de satın aldığım çalışam odasındaki raflara yığdığım hiç izlenmemiş, dinlenmemiş, okunmamış, izlenmeyi, okunmayı, dinlenmeyi bekleyen ambalajından çıkmamış bu "şeyleri" gördükçe vicdan azabı duyuyorum.

En aptalca alışverişimi sormuşsunuz sevgili Gülçin hanım... Var elbette üstelik de bir tane değil bir kaç yüz tane kadar.....

Baktıkça utanıyorum ayrıca.....

Mim bu değil mi? Yani okuduktan sonra birilerine pas etmem gerekir. Ben izmirli arkadaşlardan sevgili Ege Mavisini - geçen seferki mimim çok geç kalmıştı, önceden yanıtladığı bir soruyu sormuştum mimlemek istiyorum. Evet Gülçin'in başlattığı bu mim havada kalmaz umarım, "Kişisel tarihinizin en salak alışverişi neydi?"...