Karşıyaka'da Bir Heykel

İzmir'in taşı, toprağı, her yeri güzel. İzmir'in herkesi kabul eden bir tarafı var, kabul eden, kapılarını açan ve İzmir'in suyunu içi havasını koklamışını bağrına basan bir hali var. Burada barınamayan gidiyor zaten.

İzmir'in güzel göğünü böyle avuçlarınızın içine almış gibi gömrebileceğiniz bri tek yer var. Orası da karşıyakanın simgesi haline dönüşmüş olan "Heykel"in içi. Heykel'e doğru yürüyor ve içine giriyorsunuz, silindire benzeyen iç bölmenin tam ortasına adım atıp başınızı göğe kaldırdığınızda heykel gökyüzünü avuçlarının içine alıyor. Hoş bir görüntü. ama kokusu nahoş. Çünkü bu güzel ilin, güzel insanlarının bazıları malesef acil durumlarda mesanelerini de, bağırsaklarını fazla tutmak istemiyorlar anlaşılan.

Bu dışı güzel simgenin içi hiç de güzel değil, yarı açık hava tuvaletine dönüşmüş. Birisi de buna dur dese hiç de fena olmaz. Orada uzun süre durmayı başaramadığım için bir iki kare çekip attım kendimi dışarıya. Dışı geröekten güzel. Karşıyakanın, körfeze uzanmış burnunda, her yeri grebilen bir noktada heykel. Manzarası da rutubeti az bir havada çok güzel. Sıcak havada bile püfür püfür bir imbat kucaklıyor orada duranları.

İzmir herkese kucak açıyor demiştik ya, seneler önce de öyle oldu. Ancak davet edilmeden gelen misafirleri seneler önce bugün geldikleri yere gönderdi türk halkı.

Gidenler arkalarında bıraktıklarını ateşe verip gittiler. Olan yüz yıllardır burada yaşamakta olan barışçıl insanlara oldu. Davetsiz misafirler yüzünden onlar da yüzlerce yıllık vatanlarından ayrıldılar. Onlar gittiler, terkedilen evlerine el koyan açıkgözlerin torunları bugün servetlerine servet katmış vaziyetteler. Kordon Boyu'ndaki evler yerini çok katlı apartman dairelerine bıraktı.

Yağma Hasan'ın böreği derler ya işte aynen öyle. Onlar gittiler, bıraktıkları ganimetler yağmalandı.

Ülkemizden düşmanları atabildiğimiz için sevinçliyiz. Nice yıllara İzmir.