Kanzuk

Çocukluğumuzda boğaz ağrısı çektiğimizde aldığımız ilaçların yanında bir de ağrımızı hafifletmek için iki tür pastil vardı. Birisi nepanthene diğeri Kanzuk. Ben kanzukları çok severdim. Sarı metal bir kutuda satılırdı üzerinde: pastil, müsekkin, antiseptik yazardı. Minicik lokuma benzerlerdi. İçi yeşil bir jelibon gibiydi, dışı bildiğimizden daha minik türde toz şekerle kaplıydı. Dışında hoş bir tad varken ağızda dolaştırılıp emildikçe içi bölmedeki ferahlatıcı mentollü lezzet ağzıda dağılırdı. Şahane bir tadı yoktu, alternatifi olan ilaç da hiç lezzeti olmayan bir pastil olunca Kanzuk'a dadanmamak mümkün değildi. Ben tiryakisi değildim ama hasta olmadığım zamanlarda hasta numarası yapıp annemi kandırarak bir iki tane şekerleme yutmanın hesaplarını yapardım. Yutmazdı numaramı sanırım ama fazla kafasını ütülemeyeyim diye olsa gerek arada bir tane çıkarır verirdi.

Kutuların içindekiler bittiğinde bunlarla oynardık. Salaklık işte. Ben bunların içine değerli eşyalarımı koyardım. Resimdeki seneler seneler sonra annemin evindeki çekmecelerden bir tanesinden çıktı. Yıllardır unuttuğum bu kutuyu görür görmez içindekileri anımsadım. Mıknatıslarımı bunun içinde saklardım. İrili ufaklı bir sürü mıknatıs. Oynanmaktan bozulmuş yarış arabalarım çöpe atılmadan önce onları söker içlerinden motorlarını çıkarırdım. Motorları da açar içindeki mıknatısları söküp alırdım. Mıknatıs sahibi olmak benim çocukluğumda erkek çocuklar arasında çok ciddiye alınan bir işti. Ne kadar mıknatısınız varsa okulda da o kadar yüksek prestijiniz olurdu. O yaşta prestij? Hoş kelime değil mi?

Mıknatıslarımı depoladığım kanzuk kutusunu açınca içinde minik minik farklı ebatlarda mıknatıs çıktı. Bir de kolye olacaktı içinde ucunda iki iç içe geçmiş halka hızla çevirince birbirini öpen iki sevgili. Evet o da işte orada. Böyle mıknatıs kutularının içinden çıkan kolyelerin elbette öyküleri de vardır değil mi? Bununkinin de var merak etmeyin.

Ve... Aziz Valentin gününüz kutlu, mutlu olsun. Nur içinde yatsın, toprağı bol olsun.