O Kadın, Bu Adam, Şu Kadın

Memleketimizdeki erkeklerin hayatın yüklediği sorumlulukların yüklenilmesi açısından bakıldığında, kadınlara göre daha avantaj sahibi olduklarını biliyoruz. Kız belli bir yaşa gelince ister istemez kendini bir takım ev işlerine el atmış, hatta farkına varmadan kendisini toz alır, çamaşır yıkar, yemek yapar, kardeşine bakar, yerleri siler, sobayı yakarken bulabilirken erkek çocuğu 30 küsur yaşına kadar yaşına kadar yatağını yapamaz, kirli çamaşırlarını çamaşır makinesine atamaz, yumurta kıramaz, dolaptaki yemeği mutfakta yangın çıkartmadan ısıtamaz denli kendi kendisine yetmekten acizdir. Ta ki bir sebeple o evden ayrılıncaya kadar aslında yaşamını kendi kendine sürdüremediği için acınacak haldedir. Onun için bu işleri yapacak bir annesinin olması son derce doğaldır. Anne kendisini paralar; kazık kadar adamın yatağını yapmak, yemeğini önüne koymak, elbiselerini tertemiz önüne koymak, çoraplarını peşinden toplamak, halı saha maç yapmaktan döndüğünde terden ıslanmış eşofmanlarını çamaşır makinesine koyabilmek için yorar kendini.

Reşit olalı yıllar geçmesine rağmen çocuk gibi kendi kendine yetmekten aciz kalmış kazık kadar adam hayatının en temel ihtiyaçlarını karşılaması için hala annesinin eline bakmaya muhtaçtır. Oh ne ala hayat değil mi?

Bu kazık kadar adam bir sebeple evden ayrılır, bu genellikle ilk önce öğrencilik döneminde arkadaşları ile bilmediği bir şehirde ev tutması ile olur ve en genellikle ve de özellikle de evlenmesi ile olur. Bekar evi kabus gibidir o güne kadar arkasını toplayan bir gizli ele alışkın “çocuk” darmadağınık evde yaşamaya alışamaz, gırgır şamata güzeldir de o koku çekilir mi yani? Kabusu kenara bırakalım o çocuğu daha fazla üzmeden dünya evine sokalım. Çocuğumuza bir kadın yemek yapsın, evini temizlesin, çamaşırlarını yıkasın, canı sevişmek istediğinde ona baş ağrısı taklidi yapmadan kendisini onun kollarına bıraksın.

Evlilik müessesine adım atmış erkek çocuklarımız bir kadının kendisi için saçını süpürge etmesine alışkındır. Teslim olmuş bir kadının kendisi için yaptığı işleri son derece doğal kabul etmektedir. Bu işler sıradan işlerdir gerekirse kendisi de yapar zaten. (N.A.H…!! yapar)

Böyle evden işe işten eve giderken ve de evdeki kadın hayatını en lüzumsuzundan işlerle çocuk-erkeğinin arkasını toparlamaya adamışken erkeği alır bir sıkıntı, alır bir monotonluk baskısı endişesi, alır bir “otuzbeşime girdim hayatımı yaşayamazsam böyle ölür giderim” endişesi. Hele bir kadın çoluk çocuğa karışıldı ise adamcağız hiç çekemez o çocukların yetişirken çıkardığı gürültüyü. Çocukların çıkardığı sesin kulak zarlarını hırpalamakta olduğunu fark eden adam hayatını yaşama yönünde gizli bir karar alır. Etrafına bakınır kandıracağı, geleceğini karartabileceği, kendisine kul köle edebileceği, bir başka cinsi latif aranmaya başlar. Arayan bulurmuş beyimiz bulur evden sıkıldığında kapağı atabileceği yedek evin sahibesini. Evli adamın uzun vadeli gönül ilişkisi objesine “o kadın” ismini veriyoruz.

Evli erkeğin çekimine kapılan çok insan olur ama garantici evli erkeğimiz hazır arkasını toplayan ve bunu en iyi şekilde yapan çocuklarının annesinde bir değişiklik yapmayı pek düşünmez, mağduru oynar ama önemli bir karar alıp da tutup karısını boşayacak denli salak değildir. Yedekte tutar karısını, günü gelip geri döneceği yuvasını. Olan evli erkeğin gönül işleri objesi olup hiçbir geleceği olmayan ilişkinin kadın kahramanına olur eğer bu kadın kafa kopartangillerden değilse öyle olmaya hüküm giymiştir. Eliyle sımsıkı tutup kendine katabileceği bir şey yoktur, adamın nikahlı karısının garantilediklerini ona asla sunamaz. Sadece, sürekli kendi hayatından verir. Adamın belirlediği ama kendisinin bilmediği planın parçasıdır sürekli. Adam ona ne zaman vakit ayırmayı uygun gördüyse o zamanı beklemeye hadi denildiğinde bir ıslıkla ona koşmaya mahkum eder kendini. O darılmasın, o kızmasın, o alınmasın, o gücenmesin diye kendinden verdiği tavizlerin arkası gelmez. Sürekli kendini hiçe sayar kadın. Belki gözlerini kör eden bir yalanın ışığına kapılmıştır pervane gibi, “çocuklar büyüsün seninle evleneceğim” yalanının içinde mantık ararken adamın karısının hamile olduğu haberini alır, inanması gereken yalanlar her gün artar. Adam rahattır evde karısı çocukları onu beklemekte, diğer evinde ise canı sıkıldıkça kaçamak yapacağı kadın onun ile ilgili gelecek hayalleri kurmaktadır. Adam ne yardan geçer ne serden. İkisini idare eder.

Sona erdiremediği evlilikle ilgili sonsuz sayıda mazereti bir çırpıda serebilir o kadıncağızın önüne. Say say bitmez. Yeni çocuğumuz oldu şimdi ayrılamam, kırkı çıkmadan olmaz, annem babam kızıyor, işlerim kötü ayrılırsam nafaka veririm iki misli yük altına girerim, kayınvalidem hasta boşanırsak ölür yazık değil mi ona. Örnekler çoğaltılabilir.

Benim anlayamadığım “o kadın” denen, yedekte tutulan kadının hali. Bir insan bir diğer insan ile ilgili geleceği bu denli imkansız iken nasıl olur da güvenilecek en son insana güvenip kendi geleceğini ona bağlar, onun uğruna yoluna çıkan bütün fırsatları geri teper, hayatına bir yol veremez, kendi geleceğinden çalar, yedekteki kadın rolünü giyinir. Üstelik evli kadın bu ilişkiyi biliyorsa işi daha zordur, ondan nefret eden anne kadın çocuklarını ile beraber kendi kinini kardeş ederek büyütür.

Kafa kopartanlar ayır bir konu, daha eğlenceli öyküler çıkabiliyor buradan, adil bir alışveriş. En azından alan razı, veren memnun.

Bu durumda olan bir arkadaşım var, üstelik eşi de arkadaşım. Adam sevgilisini de arkadaş grubumuz ile tanıştırdı. Bizlerle buluşurken bazen karısı, bazen de sevgilisi ile geliyor. Sevgilisi adamın evli olduğunu biliyor, karısının bir şeyden haberi yok. Eşinin sık sık iş seyahatlerine çıkmasına bozuluyor biraz, bilmiyor ki adam şehir dışında, iş seyahatinde değil. Bu ikiyüzlülüğe bizi ortak ettiği için kimimiz kızıyoruz arkadaşımıza. Taraf olmamamız gereken bir ilişkiler yumağına taraf olmak istemediğim için bu bir alay laf salatası, yoksa bana ne isteyen istediğini yapsın, ne yaparsa yapsın, el ne karışır.