Benimkisi Kuyruksuz Olsun

Kuyruk denildi mi aklıma ilk anda, ne gece elbiselerinin birkaç metre arkasından süzülen allı pullu uzantılar, ne de resmi resepsiyonlarda giydiğim frağımın ardından sarkan bölüm geliyor. Kuyruk dendi mi, küçükken dinlerken olsun, söylerken olsun akıbetini bir türlü öğrenemediğim ama nerdeyse ortaokul demlerime kadar bir dönem takık biçimde sormaktan caymadığım o şarkıdaki kurbağayı hatırlarım:

Vladimir: “Anne.. Küçük kurbağanın kuyruğuna ne olmuş?”
Vladimir: “Dayı.. Küçük kurbağanın kuyruğuna ne olmuş?”
Vladimir: “Teyze.. Küçük kurbağanın kuyruğuna ne olmuş?”
Vladimir: “Anneanne.. Küçük kurbağanın kuyruğuna ne olmuş?”
Vladimir: “Babaanne.. Küçük kurbağanın kuyruğuna ne olmuş?”
Vladimir: “Dede.. Küçük kurbağanın kuyruğuna ne olmuş?”
Vladimir: “Hala.. Küçük kurbağanın kuyruğuna ne olmuş?”

Küçük kurbağanın kuyruğuna ne olduğunu hala bilmiyorum. Zaten zamanla, haliyle, büyüdükçe olaya ilgim söndü. Yıllar beni başkalarının sorunlarına alakasız kalabilmeyi öğretecek denli bencilleştirdi, kaldı ki şarkıdaki de alt tarafı bir tane kuyruksuz kurbağa.


Kuyruklarda benim için hüzünden eser yok üstelik beni sinirle şarj ediyorlar zaman zaman. Bir kuyrukta beklemekten oldum olası nefret ettim. Beklemek gerekirse beklerim. İnsan dizileri içinde beklemeyi böylesine güçlü biçimde sevmeme nedenlerimden bir tanesi genelde sakin bir adam olmamdan kaynaklanıyor ve asıl önemlisi insanlar arasında adalet ve saygı olması gerekliliğine olan inancımı yitirmedim. Gözümün önünde cereyan eden adaletsizlik ve saygısızlıklara kayıtsız kalma sabrını gösteremediğim için ne sebeple olursa olsun bir sıraya girip beklerken gözlemlediklerime vereceğim tepkiler beni ürkütür ve sıra kısaysa girerim sıra uzunsa vazgeçer geri dönerim. Birkaç kez alışveriş merkezlerinde alışveriş arabasını ağzına kadar doldurup sırf kuyruk uzun diye caymışlığım olduğundan ultra hiper züper marketlerin tenha saatlerini tercih eder oldum. Yine de tenha saatlerde bile kuyruklar olabiliyor. Belli sayıdan az ürün aldıysanız ona özel kasaların olması da iyi bir buluş.

Kuyrukta ön tarafta bekleyen kişilerden kendi önüne birisinin geçmesine ses çıkarmayana sinirlenir ve seslenirim, “bayım önünüze geçiyorlar siz ne diyorsunuz bu işe” diye sorarım, ses çıkarmazsa gider ben de onun önüne geçerim. “Ne o başkasına kayıtsız kaldınız benim sizin önünüze geçme önceliğime karışmaya ne hakkınız var” gibi ifadeler ile hem irkiltici, hem de kışkırtıcı olurum. Olay çıkar. Ya da direkt olarak sıraya girene “bakar mısınız sıranın sonu orada değil sıranın sonundan kuyruğuna girer misiniz lütfen” diye ta en arkalardan seslenirim. Önümde bekleyip de duruma ses çıkarmayanlara feci halde gıcık olurum.

Bir de mağdur pozisyonunda rol kesen ricacı tipler olur, markette elinde iki tane ürün ile sıra tam size gelmişken sorarlar “benim iki tane zottirivinyam var önünüze geçebilir miyim”, “hayır” dersiniz, bir bozulurlar. “Hanımefendi az ürün satın alanların kasasına gitseniz hayal kırıklığı da olmazdı” dersiniz. İçli içli bakarlar. Hayır kelamını yanıt addedemeyişleri kendi noksanları.

Geçenlerde yine bir markete kalabalık saatinde gitmek zorunda kaldım, çıkışta taksi durağına gittim. Taksi yok, değnekçi “abi şurada bekle gelir birazdan” deyince poşetlerimle beraber beklemeye koyuldum, beş dakika sonra ardımda bekleşenler oluştu. İleriden taksimiz gözüktü gözükmesi ile birlikte alışveriş merkezinin önünden bir kadın “TAKSİİİİ” diye en tizden bağırmaya başladı. Taksinin durağa doğru ilerlediğini görünce çılgınlar gibi bizlere doğru koşturmaya başladı. Taksi tam benim önümde durdu, ben bagajı açarken kadın kapıyı açıp oturdu taksiye, eşyalarımı koydum ve de öbür kapıdan girip oturdum içeriye. Şoföre gideceğim yeri söyledim. Kadın “ay ay ay vay lay lay” şeklinde bana çığlıklar attı. “Hanımefendi sıra denen bir şey var, o sıra denen şeye kuyruk diyenler de var. İsterseniz camdan bakın o kuyrukta hala bekleyenler var, siz en öne geçtiniz, tamam ilgi de topladınız, ama gereksiz oldu biraz” deyince daha da asabileşti, adeta lütfederek indi taksiden söylene söylene. Kapıyı dan diye bir çarpışı var. Al sana haksızlığa uğramış bir prenses daha. Prenses fena halde cazgır o ayrı. Şoförle dikiz aynasından bakıştık, “Devam et ağabeycim sen“ dedim. Abim bastı gaza. Koyulduk yola, İzmir kazan ben kepçe…