Karadeniz'de Üç Gün

Güzel yurdumuzun gezilecek o kadar güzel yerleri var ki, kesinlikle görülmeli ve özellikle sevdiklerimizle paylaşılmalı diye düşünüyorum.

Yedi sekiz yıl önce 6 arkadaş yaz tatilimizde Karadeniz’de geziyoruz. İki araba ile yola çıktık beğendiğimiz yerde mola verip konaklayıp devam ediyoruz. Grubumuzdakilerden birisi kuzenim ve eşi, eşi fena halde hamile, bu yolculuğu göze aldığı için ona hayret ediyoruz.

İlk konakladığımız kentte önceden aldığımız tavsiye ile temiz bir otel bulduk, seviniyoruz. Arabaları birkaç sokak ileride park etmemiz gerekiyor. Otelin görevlisi bize yolu göstermeye gönüllü oldu. Akşam karanlığı inmiş bile. Araçları park yerine bıraktık. Dar ve karanlık sokaklardan, kepengi örtülü dükkan önlerinden geçerek otele dönmek için beş dakikalık bir yolumuz var. Otel görevlisi pantolonunun paçalarını çoraplarının içine soktu, öyle yürüyor. Bize “Abi siz de yapın” dedi. Nedenini sormaya kalmadan karanlık sokakta bir gürültü, kepenge “gümmm” diye bindiren ağır bir ses. Karanlıkta gözlerimiz seçmeye başladıkça anlıyoruz, farelerin cirit atması lafının ne anlama geldiğini. Bunlara fare denemez gerçi, bu irilikteki bir canlıyı küçümsemek olur fare demek. Kepenge omuz atan iri canlılar var bu sokakta, bu kentte. Paçalarımızı çorap içine bir sokuşumuz var görmek lazım. Hele bir de otele kendimizi atışımız evlere şenlik. O gece tertemiz odalarımızda, odamıza ikram olarak gönderilmiş jelatinli meyve sepetinin yanında uzanırken gözümü bir kere olsun kırpmadan sabahı ettim. Otelde fare yoktu ama ben tedbiri elden bırakmadım.

Sabah yola çıktık, tepelerdeki bir kasabaya yolumuz düştü. Orada konaklamaya uygun bir yerin ismini bir önceki otelde almıştık. Arıyoruz bulamıyoruz. Kuzenim öndeki arabada. Dağın başında yol kenarında bir adam görünce durdu. Adamı arabaya aldılar. Tarif etmektense kendisi göstermek istedi sanırım. Yardımsever bir adam olmalı. Yaklaşık on dakika sonra aradığımız yerin kapısında durduk. Öndeki arabadan kuzenim, eşi ve yolu gösteren adam indi. Kuzenim ve eşi kahkahalarla gülüyorlar. Bizler ne olduğunu sordukça gülmeleri artıp, gözlerinden yaşlar fışkırıyor ve konuşmayı beceremiyorlar. Sakinlediklerinde anlatıyorlar tabi.

Kuzenimin eşi ön koltukta oturdukça ayakları su topluyor diye ön koltuğu arkaya yatırıyorlar, o da arka koltukta otururken ayaklarını ön koltuğa uzatıyor. Bu adamcağız bizimkilere yolu göstermek için ön koltuğa oturunca, yengemiz şoför arkasındaki koltuğa geçip oturuyor. Adam ön koltuğu kaldırmayıp ön koltuğa resmen yatıyor. Bizimkiler “bu yatarken biz bu yolu bulursak ne ala” diye düşünürken adam dakika başı kafasını kaldırıp dışarıya bakıyor, “daha gelmeduk” deyip yatıyor. Böyle yata kalka yata kalka giderken en sonunda oteli buluyorlar. Otel bulununca sinirleri boşanmış, ona gülüyorlarmış meğer.

Yine aynı ekip Sarp sınır kapısına kadar böyle gidiyoruz. Kuzenimin bir ahbabı oradaki bir akrabasının ismini söylemiş onu buluyoruz. Adam bizi buyur ediyor çay söylüyor. Çayımızı içerken kuzenime şöyle diyor: “Benim yanıma selam getirip gelen çok olur, onları ağırlarız, çoğu dış kapının mandalı gibidir, siz bana deyun bakalım siz de selam getirip geçenlerden misiniz, yoksa bana değer verip gelenlerden misiniz?” Kuzenim yutkunuyor “ Yok Abi biz senin çok hikayelerini duyduk dünya gözü ile bir görelim tanışalım istedik” Adam susuyor. Çaylarımızı içince “siz gidin şimdi, çarşıyı gezin ben sizi bulurum” Neye uğradığımızı şaşırıyoruz.

Çarşıda gezerken bizi buluyor, “gelin sizi nereye götüreceğim bakın” diyor. Bizi Sarp Sınır kapısına götürüyor, sınırı geçirip Gürcistan’a geçirecek. Sınırdaki askerlerle konuşuyor. Askerler “bugün vali teftişte geçemezsiniz” dedikçe bizim ki köpürüyor “ Vali de kimdir?”, “Benim misafirlerim var onları geçireceğum” diye tutturuyor. Hayır dendikçe sinirleniyor. Gürcistan’ı da görüyoruz zaten bu taraftan plajda insanlar oturmuş pinekliyorlar. Oraya geçsek de bu tarafta kalsak da göreceğimiz o kadar zaten”. “Abi yapma etme” derken bizimki zor ikna oluyor. Rotamızı tepelere çeviriyoruz. Yemyeşil ağaçların arasından dar yollardan geçip tepede bir balık lokantasına geliyoruz. Bizden başka kimse yok. Alabalık havuzlarının ortasına uzanmış bir beton üzerinde masalar var. Bizden başka da kimse yok. Adam lokantayı işletenlere sesleniyor: “Kari var!!!” Biz birbirimize dönüp bakıyoruz. Oturduğumuz masanın etrafına perdeler çekiliyor. Mahremiyet sağlanıyor. Son derece lezzetli alabalıklarımızı yiyip kalkıyoruz.

Aklımda bunlar yer etmiş.