Pınar Kür Öyküleri

Üniversiteye gittiğim yıllarda, Türk öykücülerini okumayı bırakmıştım. Ömer Seyfettin, Sait Faik, Nazlı Eray’ın birkaç kitabını okumuştum. Bilhassa Nazlı Eray’ın öykülerine bayılmıştım ama nedense elim Türk yazarlarına varmıyordu bir ara. O yıllarda Milliyet Sanat Dergisi isimli bir dergi vardı, hala da var. Ancak İçeriği daha farklı idi. Füsun Akatlı’nın kitap eleştirilerini okurdum oradan. Bir gün, Pınar Kür’ün “Akışı Olmayan Sular” isimli öykü kitabına dair yazdıklarını okudum. Kitap bir anda cazip geldi, hemen satın aldım. 

Bahçedeki kör kuyunun dibindeki aksine bakarak kalp krizi geçiren bir adam ile aynı hat üzerinde mütemadiyen seyahat eden kısa yol yolcusu kadının öyküleri ilginç fikirler barındırsa da beni içlerine almamıştı ama üçüncü öykü, “Leyla İçin Şiir” beni yakaladı. Gizli aşk, ya da gizli hayranlığın bir türü üzerinden içine kısılıp kaldığı yaşama kırgınlığı anlatılıyordu bir adamın. 

Hayal kırıklığı aratmayan bir öykü kitabı idi, bitirdiğimde bunun bir de öncesinin olduğunu öğrendim: Bir Deli Ağaç, Her iki kitapta da beşer öykü vardır, ikisi de Teşvikiye, Maçka arasında bir yerlerde; eski bir binada geçer. Yazar aslında hala bu binada yaşamaktadır. Apartmanın farklı yıllarında yaşamış sıradan kişilerin yaşamlarından kesitlere göz atılır öykülerde. Sırasını savan apartman sakini köşesine çekilir, ama yine de bazen yolları kesişir, bir hayalet gibi bir başka öykünün arka planından geçip kendilerini belli belirsiz gösterir ve kaybolurlar. Bazen bir asansör beklerken, bazen bir dolmuşta para üstünü elden ele iletirken. 

“Leyla İçin Şiir” öyküsünde Levent isimli adamın yakasını artık iki çocuk babası, orta yaşlara gelmiş bir adam olmasına rağmen bırakmamıştır. Leyla’nın başından geçenleri anımsar ve geçmişte kalmış anların her biri için ayrı ayrı üzülür. Leyla mahallenin en güzel kızıdır, bir de sevgilisi vardır, ancak terk edilmek ağır gelir Leyla’ya başkalarının deyimi ile aklını yitirir o zamanlar delikanlılık çağına girmekte olan Levent için ise insanlara küsmüştür sadece.