Samimiyetin Kayboluşu

İnsanın bir diğerine kalbinin ne kadarını açması gerektiğinin kuralı yok. Bazı insanlar hayatlarına yeni giren insanlara bir tür aşka benzeyen yakıcı duygu ile bağlanırlar. İlgilerinin yoğunluğu geçici de olsa, ilişkinin her düzeyinde gerçektir samimiyetleri. Bu tür insanlar hayal kırıklığı yaşamaya açıktırlar. Samimiyet insanın kalbini açmasıdır çünkü. Sen kalbini açarsın, karşındaki içeriye "Ne güzel bir yer burası, sıra sıra dizi dizi her şeyden var, bunlardan hangisin işime yarar, hangisini alabilirim?"düşüncesiyle bakar. İlişkinin gidişatını samimi olan değil de içten pazarlıklı olan taraf belirler.

Karşısındakine ne verdiğinin hesabını tutmaksızın verenler ve karşısındakinden neyi alabileceğinin hesabını yapan insanlar var dünyada. Nötr tipler de vardır mutlaka, karşısındakinin ne aldığı ya da kendisinin ne vereceğinin hesabını yapmayan "cool" tipler. Onların sakinliği de bir yere kadardır, Zamanı gelince herkesten çok gürültü çıkararak feveran ederler. Başlarlar aldım-verdim ilişkisinin safhalarının muhasebesini çığırmaya. Geç yapılan her muasebe gibi beyhudedir bunların yaptıkları.

Bir çok insan ideal insanını anlatır konuşmaya başlayınca. "Ben olsaydım çöyle yapardım", "ben böyle demezdim", "kati surette benim tarzım değil." Bu laf kalabalıklarının bendeki tercümesi "dın dın dın" ya da "veni vidi vıdı vıdı vıdı" dır bu lafların. Uygulamaya gelir tarafı olmayan, öznel beğenilerin resmi geçidi adeta. Böyle kendini övmeye başlayan insanlara maruz kaldığımda büyüklerimin dilinden duyduğum bir atasözü gelirdi aklıma "Gurbette övünmek hamamda türkü sösylemeye benzer" derlerdi. Hani duşta, banyoda, hamamda kurna başında şarkı söylerken herkes kendisini bir Engelbert Humperdinck. Barbra Streisand, Hande Yener ya da Sezen Aksu zanneder ya o hesap işte. Kendini kendine ait olmayan tepkilerle öv öv nereye kadar değil mi? Böyle atmasyon ritüeline geçiş olduğunda ben kulaklarımın frekansını değiştirip insanların ne dediğini dinlememeyi uzun süre önce öğrendim. Karşılığında "ne kadar burnu büyük" olduğumun farkındayım. Yanlış uzuvla tanımlıyorlar, "ne kadar kısa kulaklı deseler" daha doğru olacak. Neyse, kapatıyorum ses algılama organlarımı, kulak asmıyorum kuru özövgülere. Aklım başka yerlere takılıyor o zaman. Etrafı seyrediyorum, civardaki insanların ne iş yaptığını tahmin etmeye çalışıyorum, bazen insanların ne gibi rüyalar gördüklerini uydurmaya giriliyorum. Tahmin demedim farkındaysanız. Ben kiöoluyorum da rüya tahmin edeceğim. Yakıştırmalarım uydurma düzeyinde olacak elbette.

Eskiden tanıdığım bir kadın vardı, yıllar önce şiire gönül vermişti. Yazdıklarının şiirle alakası olmadığını ona söyleyebilecek bir kişi çıkmıyordu karşısına. Şiir yazmanın kimin ya da neyin hakkında yazıyorsa onun ismini akrostiş biçiminde kelimelemek olduğu yanılgısına kaptırmıştı kendisini. Nasıl tutkulu akrostişlemelerdi anlatılması zor. Tepeden tırnağa bakıp, bu şiir falanca hakkında değil mi tepkisini yapıştıranlara hayran, günlerce gelip gidip şiirlerini okutuyordu. Okumaktan bezmişlere kızıyor "şiirden anlamıyor bu" diyordu hemen. Kadın kafayı bozmuştu, kimse ona karşı samimi bir şiir eleştirisi yapmıyordu. Deli deliyi görünce sopasını saklarmış, hiç birimiz sanırım onunla aşık atabilecek mertebeye erişmemiştik, umursamıyorduk kendi gerçek fikirlerimizi. İşte o kadının rüyasında mavi bir gondolda gezdiğini hayal ederdim. Uçan bir gondol ile büyük şehirlerin başkentlerin üzerinden uçardı kadın. Arkalarında muhteşem ışıklar bırakarak giderlerdi bir yer evarmaksızın. Gondolcu ile yakın arkadaşlardı, kadının o gece nereye gitmek istediğini daha söylemeden bilirdi gondolcu. Kadının gönlünden neresi geçiyorsa o yana kırardı dümeni. Kadın kırmızı elbiseler içinde, hava soğuksa kıpkırmızı pelerinli, elleri beyaz, uzun tüylü bir manşon içerisinde kafiyeler uygurarak Eyfel Kulesinin üzerinden geçerdi.

Sonra eskiden sık gittiğim bir kafeterya vardı. Mekanın ortaklarından birisinin arkadaşıydı adam. Neredeyse cüce denecek kadar kısa boyluydu, asker emeklisi olduğu söyleniyordu. Bu kadar kısa boylu birisinin subaylık etmiş olması bana inanılmaz gelmişti. Arada o adama bakar rüyasında neler gördüğünü düşünürdüm. O adam rüyasında çok yalnızdı, boş sokaklardan geçer, boş caddelere çıkar, caddelerin de boş olduğunu görünce ana caddelere çıkardı. Geçtiği yollar karanlık olurdu o karanlıktan korkar ama üstüne giderdi. Elinde fenerler olurdu, hiç bitmezdi o fenerler. Fenerleri alır sokak lambalarına asardı. Şehri aydınlarınca eve dönerdi adam. Ev diye gördüğü bina her gün değişirdi, irili ufaklı bir sürü evdi onunkisi. Yalnız bu evlerin tek bir ortak yönü vardı, o da isyisnasız hepsinin odalarının boş olmasıydı. Boş sokaklardan korkarak geçen adam, şehri aydınlatma vazifesi sona erdiğinde yine koşa koşa, bir ümitle yeni evine gelirdi. Geldiği her evin odaları bomboş olurdu. Nasıl bir hayal kırıklığı hem de, elle tutulacak kadar somut, gerçekleşmeyecek rüyalar kadar gerçek. Boş odalara, kaplaranlık, penceresiz odalara geri dönerdi adam. Bütün odaları arardı bir solukta. En son odaya kar dinmezdi ümidi. Son pdayı da el yordamı ile en ücra köşesine kadar taraması bitince uykusundan fırlardı. Ağzı sessiz bir çığlıkla açılırdı uykudan fıladığı vakit. Adam akşamları kafeteryada yalnız oturan ve hepsi de kendisinden uzun boylu kadınların yanına gidip selam verirdi. Hep reddedilmek görünüşte onu yormamıştı.

Aslında belki de hepimizin içinde böyle boş odalar gibi sıra sıra kutular var, açıyoruz içindekileri başkalarına gösteriyoruz. Eğer kutunun içi dolu ise başkaları tutup o kutunun içinde işe yarayan ne varsa alıp alıp gidiyorlar. Sonra da göremiyoruz bir daha ne onları ne de kutunun içindekileri. Sırra kadem basmak dedikleri de bu olsa gerek, samimiyet yoksunluğu.

Gravür: Sincerity - Luis Cabrera

Meraklısına Linkler;

Bu yazı aklıma seneler önce bu blogda yer almış Odanın Birinde

isimli öykümün ilk yazıldığı halini getirdi.