Kıskanma Saçmalığı ve Fotoğraflardaki Ayaklara Dair

Sahafları gezmeyi, oralarda kitaplardan ziyade eski fotoğrafları incelemeyi sevdiğimi anlatmıştım daha önceleri. Asıl ilgi alanım 1900'lü yılların başından, Yetmişlerin sonuna kadar olan dönemde çekilmiş, sahibini kaybetmiş fotoğraflar. Bir kaç yıldır fotoğraf seçiyorum oralardan. 100 adedi toparladığımda, oturup onlarla ilgili bir yazı yazacağım.  Siyah beyaz fotoğrafla haliyle çoğunlukta oluyor. Renkliler fazla da ilgimi çekmiyor. Sahafları gezerken en çok bir üniversite arkadaşımın lisede çekilmiş fotoğrafını bulunca şaşırmıştım. Siyah beyaz resmin içinde onunla arkadaşlık ettiğimiz dönemlerdeki gibi muzır bakmıştı. Herkese olur ya, sonra araya yıllar girdi. Ama yine de eski bir arkadaşın, onu tanımazdan evvelki hallini görmek ilginçti. O fotoğrafı almadım. Kurgularımda tanıdığım insanlara  yer yok. . 

Geçen hafta sonunda kurstan tanıdığım birisi ile konuşuyorduk öyküler hakkında. Onunla kendi yazma serüvenimle ilgili bir paylaşımda bulunuyordum. Yazdıklarımı tanıdıklarıma okumaya başladığımda bri kaç tanesi ile aramın bozulduğunu. Daha öyküleri okurken, yüz ifadelerinin soğuduğunu ve ondan sonra da benden uzak durduklarını anlatıyordum ki sözümü bölerek;

"Ne yani öykülerini mi kıskandılar?" dedi.

Yanıtım "Ben kıskanma konusunda yetenekli olmadığım, dahası kıskanmayı beceremediğim için teşhiste zorlandığım bir duygu" olduğunu "Sanmıyorum ama yazdıklarım kıskanılsaydı da,  bu durum bana söylenmedikçe anlamam hayli zor olurdu" dedim. Sonra laf seyrini değiştirdi, o konu başka konuyu açtı. Erken bölünmüş her bir söz gibi benim de söyleyeceklerim sonuna kavuşamadı. 

Eğer sözümü tamamlayabilseydim, ona yazmaya başladığım ilk dönemlerde tanıdığım kişileri öykülerime aldığımı ve yazdıklarımı götürüp, o kişilere okuttuğumu; öykülerde kendilerine dair bir şeyler anlatıldığını yakalayanların bana tavır aldıklarını anlatacaktım. Ben yazdıklarımdan heyecana kapılıp safça, övünülecek şeylermiş gibi paylaşmakla meğer bilmeden iyi bir şey yapmışım. Böylelikle gerçek kişileri öyküme almamam gerektiğini öğrenmişim. Tabi ki insana dair bazı özellikler, bazı olaylar kurgunun içine yerleşiyor, beslenme kaynakları yaşam olduğu zaman. Ancak yazdıklarımdan kimsenin incinmesini istemediğim için öykülerime gerçek kişileri alıp oturtmuyorum. İnsanların tanınmaz hale gelmiş birer suretlerini bazen öyküme koyuyorum. 

Fotoğraflar üzerinden yapacağım çalışma da tanımadığım ve benim için bilinmez kişiler üzerinde olacak.

Fotoğraflar beni her zaman ilk bakışta görülebilen enteresanlıkları ile sadece sahaflarda içlerine buyur etmiyorlar. Söz gelimi facebook'ta bu  konuda hayli cömert olanaklara sahip. Geçtiğimiz günlerde lise arkadaşlarımdan bir tanesinin nikah fotoğrafına rastladım. Fotoğrafı bir süre inceledim. 

Yüzlere baktığımda akrabalık ilişkilerini ayırd etmeme yarayacak benzerlikleri yakaladım. Kız tarafı ve veerkek tarafına dair tahminlerde bulunmak oyun gibiydi ilk önce. Ama asıl oyunun ayaklarda gizli olduğunu anlamam bir kaç dakikamı aldı. Resimde 12 kişi görülüyordu. Kadınlar, erkekler. Ama içlerinden iki tanesi duruş biçimleri ile diğerlerinden bariz biçimde ayrılıyordu. Bu farklı ayakların yüzlerini de incelediğimde ne kız tarafı ne de erkek tarafı ile bir benzerlikleri bulunmadığını gördüm. İmleci resimlerin üzerine sürdüğümde etiketli olduklarını görerek sevindim. Farklılığın nedeni çözülmüştü,  o iki kişi Türk değildi. 

BU kadar mı farklı durulur, ayak pozu verilir kardeşim? Sol ayak topuğu; yarı çapraz biçimde pozisyon almış sağ ayağın iç kısmını görecek biçimde ve beş santim kadar önüne yerleştirilip, sola doğru 45 derecelik bir açıyla açılmış. İnceleyin bakalım Türk düğün fotoğraflarını, hiç böyle farklı poz vermiş kadın görebilecek misiniz. Okullarda fotoğraf çektirdikleri zamana mahsus bir duruş provası yaptırıyor olmalılar. Belki çok önemli değil ama fotoğraflara baktıkça ilginç detaylar yakalanıyor işte.