Hallerine Gülsek de, Kıskanç İnsanlara Acımalıyız

Kıskançlık iki türlüdür; birisi sevdiğini diğeri sevmediğini kıskanmaktır. Sevdiğini kıskananları bir yere kadar anlayabiliyorum, da ömür boyu başkalarının kıskanan, gözü başkalarının attığı adımlarda olup mütemadiyen onların hal, davranış, üretim ve ağzından çıkan laflar ile ilgili olan insanları anlamıyorum. 

"Kıskanmak bütün kötü tutkuların en kirlisidir" diyor August Strindberg.  Hakikaten de kıskanmak insanın içini kirletir, kendisi olmasını engeller. Kendi iç huzurunu bulmasına mani olur. Bir kere kanına bulaşmasın, başkasının yaptıklarına üzülmekten, onunla aşık atmaya çalışmaktan kendine zaman ayırmaya vakit bulamazsın. Huzurunu kaybeden insanın işi zordur. Sürekli bir hesaplaşma, karşısındakinin yaptıklarında kendine kasıt arama. Yorar adamı. Bunlar sürekli kendini ispat etme, sürekli son sözü söyleme hevesi ile ulu orta bilmediği konularda bile ahkam kesmeye kapılır en korktukları şeyi başlarına getirirler. Boş konuşan insan, dedikleri tutarsız insan yerine konduklarını geç de olsa fark ettiklerinde. Aşağılık kompleksine bir daha çıkmamak üzere gömülürler. 

Böyle sürekli kendini lafla, kıyasla ispata çalışanlara bir taraftan da gülmeden edemiyor insan. Senin ne olduğun belli, boyunun uzunluğu,kısalığı belli, atmasyona geçtiğinde, dahası uçuşa kalktığında söylediklerinin inandırıcılığı yoksa, gülmeden dinlesen safi laf kalabalığı be birader. 

Bunlar bir de önüne geleni, hafiften albenisi olan her insanı kıskanırlar. Kıskanırken insanların o yaşa nerelerden, nelerden, hangi hayat yollarından geçerek geldiğini bilemeyecek denli mantıkları da kör olur. 

Geçenlerde stresten söz ediyoruz. Aramızda kıskançlığı dimağını köreltecek raddeye gelmiş bir hıyar ağasının da olduğu bir grup arkadaş konuşuyoruz. Ben kolay kolay gerilmediğimi, çalıştığım dönemlerde, soğukkanlılığımı  hiç kaybetmediğimi söyledim. İş yaşamımdan beni tanıyan bir kaç arkadaş da vardı grubumuzda. "Hakikaten öyle, sükunetini hep muhafaza etmesine şaşırırdık" dedi biri. Bu dangalak ne dese beğenirsiniz; "Bankacılık stresi olan bir meslek değil ki". Masadaki herkes kahkahalarla gülmeye başlayınca yüz derisi kademe kademe kırmızıya döndü. Gülmeye ara verdiğimizde "Öyle olması seni mutlu ediyorsa öyle olsun" dedim. Sinirlendi ama son sözü söyleme hevesi dinmez bunların, ilaveten gevelemeden duramadı elbette. Benim sorunlu olduğum bir konuda sıkıntı yaşamayan bir insanı karşımda bulsam ilk soracağım soru, bu işi nasıl başardığı olur. 

Ben böyle başkalarını kıskananlara çok acıyorum. Hele ki, belli yaşa gelmiş bir insan sanki ergenlik çağına yeni girmiş toyun teki gibi, ha bire, başkalarını;  "ne yaptı?", "ne etti?" "nereye gitti?" "nereden geldi?" diye izliyorsa, acıyorum hallerine. Bir insan kırk yaşına gelip de kendisi olmayı başaramadıysa böyle aşağılık kompleksi batağına saplanmış debeleniyorsa, vay diyorum haline. Bundan sonra o adam, adam olamaz bir daha. 

Kıskanç insan dünyayı aynı şu aşağıdaki resimde anlatıldığı gibi izler. Acınılacak haldedirler yani. Kivi gözlüm benim, nasıl görüyosun dünyayı o gözlüklerin ardından?  

Kolaj: Kıskançlık Eşittir  Zavallılık - D.M: