As - Pi - Ri - N

İlkokul üç ya da dördüncü sınıfta olmalıyım. Bahar aylarında çocukların bazılarının ellerinde arka yüzü yeşil ön tarafı 15 adet beyaz düğmeden oluşan bir oyuncak peydahlandı. "Aspirin" ve bir dairenin içine artı işareti şeklinde yazılmış "Bayer" yazısından oluşan eşantiyondu. Hiçbir yerden satın almanız mümkün değildi. Edinebilmenizin tek yolu bir eczacı ya da doktor tandığınızdan istemek ya da onun size hediye etmesiydi. Ulaşması güç gelince teneffüste çıkılan okul bahçesinde oyuncak ödünç istemeler, ödünç alamayınca kırgınlıklar, küskünlükler oldu.

Ben o oyuncağı olmayan mutsuz çocuklardanım. Aspirinliler okulun bahçe duvarınn kenarında kim daha önce yapacak yarışları yaparken oyuncağı olmayanlar okul duvarının kenarında artık hiç de cazibesi kalmamış olağan oyunlarımızı biraz buruk da olsak oynamaya devam ederdik. Bir kaç hafta içerisinde tenefüslerini bahçe duvarı kenarında geçiren çocuk sayısı giderek arttı.

Sonra bir gün benim de o oyuncağımdan oldu. Kısa bir müdet de olsa hayallerimi süsleyen bu oyuncağı bana kim verdi, ne zaman verdi aklımdan silinmiş. Önlüklerinin cebinden oyuncağını çıkarığ duvar kenarında oynayan çoğunluğun arasına karıştığım için kendimi mutlu saymış olmalıyım bir dönem.

Bu oyuncak Rubik kübünün adeta çok yaşlı bir akrabası gibiydi. Önce yazı ve şekiller bir güzel karıştırıp, kare şeklindeki düğmeleri yerli yerine oturtarak şekli tamalamaya çalışıyordunuz.

Sonra bu oyuncağı bir güzel saklamışım. Annem de nedense bunu atmamış, geçenlerde can sıkıntısından çekmece içi safarisine çıktığım bir gün elime geçti. Hatırladım biraz.