Kıbleyi Nerde Buldum?

Israr kültürel bünyemizde var, maalesef bu böyle. Bünye alışkın olunca ısrar eylemi, genelde ısrar edenin başarısı ile sonuçlanıyor. Örnek mi, en sık rastlanılanı aşağıda, buyurun;

- Allaşkına şu börekten de al
- Tokum
- Bak ant verdim
- Vallahi yiyemem, çok fena doydum.
- Olmaz, katiyen olmaz, ölümü öp
- Peki alim madem
- Hatır için çiğ tavuk yenirmiş, hah şöyle, yarasınnnn!!

- Hönnnnkk!!!

Böreğe tok başarıya aç bir ulusun bireyleriyiz, böyle ufak başarılar, özellikle ev hanımlarının göz pınarlarında mutluluk nemlerinin birikmesine yol açıyor. Tok olana ise hele akşam sofrası ise, yemek sonrasında kabusların en şerefsizini gösteriyor. Uyumak haram oluyor o gece eğer mide fesadına uğranmadıysa, karabasan, kabus Allah ne verdiyse geliyor geceyarısını çok geçmeden ziyaretinize.

Benim en güldüğüm ısrar türü din konusunda olanı. Özellikle ateist insanları dine, imana döndürme çabası içindeki insanların halleri. Adamı rahat bırakın canının istediği şeye inansın, inanmasın. Karşına alıp yarım saat konuştun diye bir ömür dolusu birikimin onu getirip oturttuğu köşedeki inancını değiştirecek değilsin ya. Hem sana ne? Rahat bırak, kendi inancı kendine.

Ateist insanı öncelikle doğru yola çevirmek için ona diller dökerler, sonra da uğraşıları beyhude çıktığın için ona acırlar. “Allah ıslah etsin” falan derler. Ateiste acımak bir kere, en duygusuzca duygulardandır. Her şey bir yana hesaplı, planlı, kendi ellerini temizlemeye yöneliktir. Beş yüz yıl kadar geride kalmış olması gereken duygudur. Farklı olanı anlayamayan insan öncelikle kendine acıyıp kafayı tez elden çalıştırmayı seçmelidir. Ateiste boş yere dil dökenleri görünce ben de işi dalgaya dökerim. “Hocam, geçen gün yolda bir ateist gördüm, önce ne gördüğümü anlamadım. Derken anladım ki ateistmiş, allah karetmesin bir acıdım kendisine, şaşarsınız mirim. Hatta kendisine " Allah şaşırtmasın” diyecektim ki zor çark ettim.” derim. Sonra da sorarım, “hocam ateiste saat sormak günah mı?” diye. Bu dumura uğratan sorulardandır, cevap alamam genelde. O zaman kendi cevabımı kendim veririm. “Bence, eğer saatin kaç olduğunu bilmiyorsak, etrafta saati soracağımız başkası yoksa, bir tek ateist varsa ona saati sorabiliriz. Ama saatin yelkovanının kıbleyi göstermesine dikkat etmeliyiz yoksa yanlış bir şey yaptığımız korkusuna kapılırız” Hala daha yaşam belirtisi gösteriyorsa karşımdaki ona içinden atesit geçen isim/sıfat tamlamaları üretirim: “Dünyanın en güzel ateisti, Besle ateisti oysun cemaati, Ateistle yatan şaşı kalkar, Usta ortaya bir ateist karışık olsun, Ateistin gör dediği, Şoför bey şu ateisti takip eder misin?, Ateistin oyu çobanın oyuyla bir mi? Sakla ateisti kimse görmesin, Nescafe bile üçü bir arada bir tek ateist yalnız, şu ateisti sarımsaklasak da mı saklasak ne yapsak?” Bu tür cümle girişimlerinde alay sezerlerse de pek bir söz etmezler, suskun kalmayı yeğlerler.

Hem bana ne oluyor ki, o ateisti değiştiremeyeceğine göre ben de onu değiştiremem, boşa çene tüketip klavyede gezinen parmaklarımı yoruyorum.

Bu arada geçen sene, Ankara’da, bir hafta kadar konaklamıştım bir iş için. Kaldığım otelde odama çıkınca, eşyalarımı yerleştiriyordum. Çamaşırlarımı koymak için çekmeceyi açtım. Bir de ne göreyim beğenirsiniz? Çekmecenin içinde yeşil bir ok, eğilmeden bükülmeden dosdoğru bir yöne işaret ediyor. Okun önünde “kıble” yazılı, yanında da Arapçası var. Diyelim seyahate çıktınız, kıbleyi bulmak için kafa patlatmanıza gerek yok, öncelikle açın çekmeceleri bakın. Kıblenin yönü oralarda bir yerlerde gizli. Mutlaka bulursunuz.