Dinle oğlum beni dikkatle;
kimse farkında değildi o gün
Meksiko City'ye bombalar düştüğünün.
Zehirli hava geliyordu caddelerden,
açık pencerelerden
Yemeğini yemiş, çizgi filmlere dalmıştın.
Bense yatak odamda kitap okurken,
öleceğimizi anladım aniden.
Başımın dönmesine, içimin bulanmasına bakmadan
mutfağa sürükledim bedenimi, yerdeydin, oturuyordun.
Sarılırken birbirimize, sordun:
N'oldu babacım?
Adımız yazıldı demedim ölümün listesine,
gezmeye gidiyoruz diyebildim onun yerine.
yine, biz bize; sen korkmayasın diye.
Ölüm gözlerimizi bile kapatmadan,
bıraktı bizi o an.
Neyiz biz? diye sordun bir hafta ya da bir yıl sonra
talihin kokuşmuş çorbasında, karınca mı?
arı mı? yoksa yanlış numara mı?
İnsan derler adımıza oğlum
neredeyse kuşuz biz
ve kahramanız
ve binlerce sırrız.
Roberto Bolaño
İngilizcesinden çev.: D.M.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumlar