Avuç avuç cebime
indiriyordu kazandığı cambalikleri, meydan okudum.
“Arka
mahalledeki arsada görüşürüz“ dedi “Yarın okul çıkışı“
Elimi cebime
soktum. Cambaliklerimi okşadım. Şıkırdadılar mutlulukla. Biliyordum, yenilmeyi
hazmedemiyordu. Ama kararlıydım ütecektim ortasında masmavi göz olan iri
cambaliğini.
Fazla sürmedi
gelmesi. Bakışlarnın rengi değişmişti. Karaydı gözleri ama cebimdeki uğur cambaliğim
gibi kırmızı öfke rengine dönmüşlerdi arsaya adım attığında. Hırslıydı. Bütün cambaliklerimi
alacağına yeminler etti. Küfrettim. O sinirle başladık oynamaya.
İlk vuruşta,
tutturamadı. İkinci atış benimdi. Aldım benim uğur kırmızımı avucuma hohladım,
gömleğime sürdüm, iyice parlattım. Tekrar baktım. Kıpkırmızı. İşaret parmağımla
sıkıca kavradım. İttim başparmağımla. Gitti vurdu mavigözü tam ortadan.
Cambaliklerimiz çukurdaydı. Aldım cebime koydum ikisini de. Köpürdü, küfürler
etti peşimden. Aldırmadım, Mavigöz artık cebimdeydi. Kazanmıştım. Ertesi gün yine
arsaya geleceğini biliyordum. Yenilen doymazdı yenişmeye.
Koşarak eve vardım.
Odama girip kapıyı kapattım. Elimi cebime attım. Bir avuç cambaliğin
arasında onu hissettim; ılıktı tenim gibi. Çıkarıp baksam biliyordum rengi masmaviydi.
Not: Manisa'da bilye/miskete cambalik denir.
Bizim memlekette de enek denir.
YanıtlaSilÇok enteresan bunu ilk kez duydum Teşekkürler
SilÇok güzel bir yazı. Çok güzel hislerdi bilye oynadığımız yıllar. Ütmek ve ütülmek arasında çok ince bir çizgi vardır.:) Yazınız için teşekkürler...
YanıtlaSilBen teşekkür ederim, kendim de yazarken çocukluğuma gidiverdim bir an :)
SilBizde de cilli denir :)
YanıtlaSilBunu da öğrenmiş oldum sayenizde, teşekkür ederim :)
Silmeşe deriz, daha eskiler dringa derler:))))
YanıtlaSilMeşe ve Dringa'yı bildiğimi yazılı görünce hatırladım. Vay be çocukluk da böyle böyle unutuluyormuş demek ki :)
Silkardeşimin vardı bir sürü "meşe"si:)
YanıtlaSilNe keyifti o meşeleri biriktirmek, cepte çıkardığı şıngırtıyı andıran ama daha tok ses neydi be :D
Sil:)
YanıtlaSil"gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk, hiçbir yere gitmiyor. " değil mi vladimir?
ben demedim bu şahane sözü elbette, bilirsiniz bir edip cansever dizesidir.
sevgiler.
Hep özlemle anılan ülke; çocukluk. Ne yazık ki kıymeti sonradan daha belirgin hal kazanıyor.
Sil