Sizden İyi Olmasın... Kızınız Olacaktı?

Türk annelerinin büyük bölümü evlatlarına dizginlenmesi zor bir sevgi ile bağlıdırlar. Hayatlarını evlatlarının ekseni etrafında döndürür, geleceklerini evlatlarının seçeneklerine uygun biçimde örerler. En azından yavru kuş yuvadan uçuncaya, hatta belki de kazık kadar oluncaya dek bu genelleme böyledir. Hal bu durumdayken evlenmiş, barklanmış, çoluk çocuğa karışmış bir türk kadınının her fırsatta evlatlarından bahis açıp, sohbeti döndürüp dolaştırıp evlatlarına bir yer bulması olağan şeylerdendir. Kodlanmamız budur. Anne evlatlarını ağzından düşürmez. 

"Oğlum aşağı", 

"Kızım yukarı",. 

"Oğlum geçen gün böyle yaptı", 

"Kızım öbür gün böyle dediydi."

Hepimizin evladı son derece normal insanlar olsa da; karga yavrusunu kuzgun görürmüş misali, evlatların bitmek tükenmek bilmeyen başarılarını dinlemek de; konu, komşu, eş, ahbap ve dostlara düşer elbette.

Geçen gün çok eski bir arkadaşımla buluştuk, epeydir görüşmemiştik; uzun lafladık. O kadar eski arkadaşım ki üniversiteden beri bağımız kopmadı. Bazen araya seneler girse de, her seferinde kaldığımız yerden sanki bir gün önce görüşmüş gibi devam etmesini bildik. İşte insan hayatındaki böyle dostların sayısı bir elin parmak sayısını geçmiyor, iyi ki. İyi ki dedim azlığı daha bir keyifli kılıyor bu dostlukları.

Arkadaşımla çok şeyden konuştuk ama beni en çok güldüren bir kaç gün önce yaşadığı bir olay oldu. Anlattığında gözlerimden yaşlar geldi ve anında "izninle bunu blogumda yazmak istiyorum" dedim. Sessizliğini olumlu algıladım ve işte olay şudur.

Arkadaşımın yandaki apartmanında oturan bir komşusu var. Birbirleri ile altı yedi yıldır sürekli selamlaşırlar, bakkalda, alışverişte rastlaştıklarında da;  ayak üstü iki muhabbetin belini kırarlarmış. Komşu kadın tipik türk kadını olunca, bu alamünit sohbetlerin her birinde laf bir yerde gelip "kızımın başarıları bunlar şu ara"ya bağlanırmış. Kadın iki lafın arası "kzım da kızım" anlatırmış. Geçen gün yolda karşılaştıklarında; arkadaşım aklından şunları geçirmiş: "bu kadınla yıllardır laflaşıyoruz, bu kadar senedir kızı mutlaka bir yerlerden mezun olmuştur artık" ve aklına gelmesi ile sorması bir olmuş:

"Eee, sizin kızınız n'aptı* Bitirdi mi okulunu?"

Soruyu duyan kadın ne diyeceğini bilememiş, hık demiş, gık demiş. ne desin bilememiş. Gevelemiş de gevelemiş. Arkadaşımın "Allahım ben gene ne gaf yaptım, ne pot kırdım, çam mı yardım ne dedim ben?" diye ayak üstü kendi kendini yemesine müsaade edecek kadar uzun bir cevapsız zaman dilimi geçtikten sonra; komşu kadın, elini çantasına atmış. Cüzdanını açmış, içinden bir fotoğraf çıkarmış ve arkadaşıma göstermiş. Resmi gören arkadaşımın nefesi kesilmiş, gülse bir türlü... Gülememiş. Ağlasa bir türlü... Ağlayamamış. Bakakalmış fotoğrafın içindeki şirin mi şirin köpekcağıza. 

Komşu kadın "köpek aslında o" bile diyememiş. 

Yürümüş gitmiş. 

Yaaa.. 

"Seven ne yapmaz" misali bazen insanlar hayvanlarını sevgileri ile acaip biçimde sarıp sarmalayıverebiliyorlar... Ve bazen hayvan sevgisi böyle bir şey olabiliyor.