"Çünkü unutmak masmavi bir gökyüzüdür" adlı öyküme konu ettiğim, benim için tamamen hayal ürünü olan bir kadını ete kemiğe bürünmüş biçimde karşımda görünce şaşırmıştım 2012 yılının sonlarında bir gün. Şaşırmaların elbetteki ilki değildi ve sonuncusu olmayacaktı. Zira hayat, filmleri ve öyküleri, öyküler ve filmler ise hayatları temize çekiyordu muzip biçimde. Üstelik bunların hepsi birbirine ayna tutuyordu olur olmaz anlarda.
Emir Custurica'nın Arizona Dream filminin bir sahnesinde geçer şu sözler: "Uçmak istediğini söylersen, seni düşürmeye çalışırlar."
2013 yılındaki komik ve dışarıdan bakınca da hayli zavalıca bir süreç zarfında gözlemleme şansım oldu türlerin birbirini temize çekme pratiğine. Önceden yazdığım "Tespih Böceğinin Kalbi" öykümde geçen bütün hayal ürünü olaylar 2013 yazı ile 2015 kışı arasında harfiyen hayata geçti, Bu kez fazla şaşırmadan ve sükunet içinde izledim, giderek kendi içine kapanan kurgu ürünü dünyasına başkalarını da hapsetme endişesini, duygusal şantajlar ve aksiyete atağı taklitleri ile gerçekleştiren kahramanımın böcek gibi debelenmelerini. Bir sosyopatın sabun köpüğünden hallice bir meseleyi hayatında en önemli heyecan haline getimek uğruna çevirdiği kulisleri ve köpüğün önce büyüyüp sonra hiçe dönüşmesini yazmıştım. Sonra izledim hayatın öyküyü temize çekmesini.
Hayat insanlarıyla, olaylarıyla, akışıyla öyle çok öyküye konu hazırlıyor ki.
YanıtlaSilİsteğe göre, hatta sipariş üzerine yeniden-yeniden senaryolar yaratmak mümkün.
Temize çekmeden müsvedde öyküler de çoğaltılabilir...
Yazan kişi hayattan aldıkları ile bir simülasyon hazırlıyor, Ama yaşam tecrübesi içinde yeri olmamış bir olayı kurguya döktükten sonra benzerine denk gelmek şaşırtıcı oluyor. Kimisi yaadıklarından/tanıklıklarından öykü çıkartırken kimisinin kurguladıklarını hayat sonradan önüne çıkartıyor. Kader çizgileri muzip kesişmeler sunuyor insanlara :)
Sil