Sahaflara düşmüş anıları kaldırmaya devam. Bunlar Kadıköy'de bulduğum fotoğraflardan detaylar.
İki kız kardeş. Aynaya başını dayamış düşünceli bir kadın gibi, ama değil. Bir elin parmakları kadar benzeşen iki kadın.
Ordu Evi'nde bir yılbaşı balosu.
- Anlamıyor musunuz kuzum? Çekmeyin diyorum size.
Aynı balodan bir küçük kız. Masum gözlerinde gezinen minik bir dilek:
"O kadar mesudum ki, dilerim bu fevkalade gece nihayet bulmasın."
Yalova'da, bir apartman dairesi. Misafirlerini uğurlamak üzere balkona çıkmış bir kadın. Ellerinin arasındaki oyuncak kediye dikkat!
Bir geçit resminden...
- Şinasi Bey bu yılki üniformaları müdafaa etmeyin bana reca ederim. Zira bu denli rüküş fener alayı görülmüş hadise değil
Sahaflarda eski resimler kuruş hesabı ile alıcı bula dursun. Bizlerden geriye bunlar da kalmayacak desem fazla mı içli olurum, yoksa az mı elektronik kalırım...
Bilemiyorum.
:)
Merhaba;
YanıtlaSilBlog sayfamda belki onlarca kez yazmışımdır bit pazarlarında antika pazarlarında beni en çok yaralayan şeylerin bu sahipsiz fotoğraflar olduğunu. Ankara'da öğrenciyken gittiğimde bir tezgah dolusu kutu kutu fotoğrafları görünce üzüntü ve sinir karışımıyla ağlamaya başlamıştım satıcı da şaşırmıştı. Hayatlarımızın anılarımızın aşklarımızın heyecanlarımızın böyle etrafa saçılması fikrine alışamıyorum bir türlü. Fotoğraflarıma çok kıymet veririm ve başkalarının fotoğraflarına da öyle. Cezayir'e gelirken anne babamın gençlik çocukluk fotoğraflarından teyzemle eniştemin evlilik fotoğraflarına kadar getirdim yanıma alabildiğim kadarıyla elbette. Onların hepsi yaşanmış zamanında ve bizim bugünü yaşadığımız gibi heyecanla mutlulukla. Hayatımızda bize değen tanıdığımız bildiğimiz tüm insanlar öldüğünde biz de belki de hiç var olmamış gibi olacağız derler ya fotoğraflar işte varlığımızın kanıtı olacaklar. Keşke kimsesiz fotoğrafların hepsini bir araya toplayabilme imkanım olsaydı.
Sevgiler ve fotoğraflar için teşekkürler. Üzerlerine pek çok şey düşündüm doğrusu. Acaba nasıl hayatlar yaşadılar?