Ninninin İçinden Geçen Bir Lahana Perhizi Önerisi

Güzel bir ninni vardı bilirsiniz, “Dandini dandini dastana danalar girmiş bostana…” Çocukken dinlemiş olan şanslı insanlar bu güzel melodinin eşliğinde süzülüp rüyalar ülkesine daldıkları günleri belki hatırlıyorlardır.

Uykuya dalınca hep tatlı rüyalar görülecek değil ya bazen de – hadi kabus demeyeyim - iç karartıcı, bunaltıcı, boğazınızdan yakalayıp ciğerinizi söküp alan rüyalar vardır. Uykuya dalarsınız tatlı arkadaşlık, dostluk rüyaları görmeye başlarsınız. Çiçekli bahçenizin yollarında koşarken aniden okullu olursunuz. Okullu olunca bir sürü arkadaşınız olur. Bu arkadaş denilen insanlar hayatınıza girer ve çıkarlar. Kimileri için her yeni tanışıklık bir aşk ilişkisi gibidir. Tanışırsınız, etkilenirsiniz, tüm vaktiniz onunla geçsin istersiniz, yokluğunda sesi kulaklarınızda yankılanır, güzel bir şey görürsünüz o yokken, “ah şimdi o da burada olsaydı ne derdi acaba?” cümlesi geçer içinizden.

Kanımızın ısındığı yeni tanışılmış insanın kredisi yüksektir. Ona değer verir ortam müsait olursa nerdeyse köpeği olursunuz. İşte böyle yaptınız mı aynı zamanda yanmış olduğunuzu öğrenmek hayli zamanınızı alır. Yıllar geçince öğrenirsiniz nasılsa, o krediyi biraz geç verirmeye başlarsınız ya da adamına göre muamele etmenin gerekliliği bir zaruret olarak dürtükler sizi bir taraflarınızdan gizli gizli.

İnsanlara onların size verdiğinden fazla değer vermediğinizde, onlar ile ilgili beklenti ve hayallerinizi aza indirdiğinizde mutsuz olma riskini de asgariye çektiğinizi fark etmek için ne yazık ki yılların geçmesi gerekiyor. Bunu öğreninceye kadar geçen zamanda yolunuzun kesiştiği öyle insanlar var ki, hep mutsuzdurlar. Öyle böyle değil iri bir mutsuzluktur bu, gelir gelir mutsuzluklarını üstünüze başınıza kusarlar. Dur durak tanımazlar. Saatlerin mahremiyetine dahi saygı duymazlar. Kendilerini iç dünyalarının tınılarına kaptırmış, dünya üzerinde mevcut diğer seslere kulaklarını tıkamışlardır. Hem de ne tıkamak, sanki iki eli kulakta sımsıkı kapalıyken gelebilecek en ufak tıkırtıya tahammülsüzlükten çığlığı basar vaziyette, “kulaklarımdan içeriye ses kaçarsa kendi sesim kaçsın” hevesiyle. Kusa kusa bitiremezler bu mutsuzluğu.

Çat kapı gelir, pat diye sayarlar dertlerini, dinler dinler dinlersiniz, başka seçeneğiniz olduğunu sanırsınız. Yoktur. Sıra size gelirse; “bak arkadaşım şöyle yap, buna dikkat et” gibi önerilerde bulunursunuz. Sizin önerilerinizi hiç mi hiç kaale almaz burnunun dikine gider hatta dediğinizin zıddını yaparlar. Bir müddet sonra geri gelir “sen haklıymışsın”, “keşke seni dinleseymişim” derler. Yeni dertlerini anlatırlar, yeni safralarını boca ederler üstünüze.

Siz bunun dertlerini kolye gibi dizip boynunuzun borcu timsali olarak size takmasına o en derinlerdeki amfora misali arkadaşlığın hatırına katlanırsınız. Dertlenme ritüeli bitince arazi olur bunlar. Aylar sonra birilerinden duyarsınız, iş değiştirmiş, kazancı artmış, yurt dışına tatile gitmiş, araba almış, ev satın almış, nişanlanmış ya da yeni sevgili edinerek envai çeşit mutluluğu bir kenarından yakalamış. Başına gelen güzellik düzinelerini sizinle paylaşmadığı için hafiften hüzünlenir, kendiniz aldatılmış hisseder, “bir telefon da mı edemedi” diye içlenir, salaklığınıza doymazsınız.

Karar alırsınız “başı sıkışıp gelsin bakalım ben bir daha bunu dinlemeyeceğim” diye. Sizdeki dinleme azminde azalmayı sezdiler mi “vınnnn” diye yok olurlar. Dertlerini boca edebilecekleri yeni kurban seçmişlerdir kendilerine. Derininden bir “Ohhhhh!!!” çekersiniz. Tekrar güneş doğar üzerinize, geniş gölgeli ağaçların altından geçerken kuş cıvıltılarını duymaya başlarsınız.


Artık ninnini devamını söyleme zamanı gelmiştir: “…..Kov bostancı danayı yemesin lahanayı”

Arkadaşlar lahanalarımızı yedirtmeyelim.

Her daim, mutlu, dinç, güler yüzlü kalasınız.

E mi?