Trenleri Durduramayan Adam

Günler nasıl geçip giderse, o gün de öylece geçip gitmişti....

Yani sıradan, yani her zaman ki gibi bir gün.

Hayatının ne kadar sıkıcı olduğunu farkedeli yıllar olmuştu. Kendi kendini oyalayacak yeni yeni huylar ediniyordu.

Bir kaç zamandır öğleden sonraları tren istasyonuna gidip yolcu gönderenleri izlemeyi adet haline getirmişti. Asker yolcu edenler, kızını gelin edip gönderenler, öğrenciler, çocuklar, gençler, yaşlılar, veda edenleri izlemek kalbine yumruk büyüklüğünde bir burkulma, bir yutkunma, sanki tuhaf bir ağırlık yüklüyordu. Yolcu edilenlerin kompartımanın içinden dışarıya bakan yüzlerini izlemek o çok dokunuyor ama yine de onları izlemeyi seviyordu.

Her gün aynı seremoniyi başka insanlar canlandırıyordu. Giden kişiye son kez sarılıyorlar, bir ya da ikisi yolcu ile birlikte kompartıma girip yerine oturtuyor sonra iniyorlardı. Yolcu eden yaşlı bir kadınsa, yaşlı kadının gözleri kırmızı oluyor, çenesi buruşup, alt dudağı titriyor, eşarbının bir ucuyla gözlerini siliyordu. Kadın gençse alenen ağlıyor, ağzı gerilip aralanıyor gözlerinden yaşlar akarken silmeye çalışmıyordu bile. Yaşlı erkekler ağladıklarını gizlemiyor, genç erkekler gözyaşlarını gizlemeye çalışırken "toz kaçtı galiba" diye bahaneler uyduruyordu.

Ona en çok dokunanı geçen hafta şahit olduğu vedalaşma idi; ufacık bir kız çocuğuydu. Saçları örülmüş, ucunda pembe kurdeleler, üstünde kırmızılı beyazlı bir elbise. Otuzlu yaşlarında, yüzüne kırışıkları erken düşmüş, omuzları çökük bir adamın elini tutuyordu beş bilemedin altı yaşındaki kızın. Babaannesi ve dedesi onları yolcu etmeye gelmişti. Babaannesi "iyileşeceksin güzel kızım" diyordu, dedesi gözyaşlarını zor gizliyordu. Yaşlı kadın metanetliydi. "Sen gelince sinemgillerin bahçesine erik toplamaya gideceğiz bak" diyordu. Küçük kız konuşmuyordu, gülmüyordu, yüzünde hiç bir ifade yoktu. Trene bindi babası ile birlikte. Tren hareket ederken yaşlı kadının çenesi titredi.

Kendisine birden ne oldu bilmiyordu, aniden ağlayacağı tuttu. Küçük kız elini sallarken gözgöze geldiler. Birden anladı, insanlar trenlere gidip gidiyorlardı, o ise istasyonda oturup gelene gidene bakıyordu. Ne acılar, ne hüzünler, ne mutluluklar görmüştü, ama gördüklerinin çoğu acılıydı. Onca acı vardı etrafında o yalnızca ziliyordu. Trenlere binip gidenlere bakıyordu ama trenleri asla durduramıyordu.

Gitme fikri kalbinde ilk kez; hiçbirşeyi durduramayacağını, hiçbirşeyi değiştiremeyeceğini anladığı o an filizlendi.

Birbirinin aynı günler nasıl geçip giderse, öyle geçen günlerden biriydi. O gün istasyona gitti, 16:45 trenine bindiğinde, onu yolcu etmeye kimse gelmemişti.

Tekerlekler dönmeye başlayınca, başını cama dayadı, doğduğu, büyüdüğü, o kasabaya son kez baktı. Boğazında düğümlenen hıçkırığı geriye ittirdi. Gökyüzüne baktı, bulutları gördü, içini gıdıklanmaya benzeyen bir mutluluk yavaş yavaş doldurdu.