Rüyalar, Bay Badalamenti ve Psikojenik Füg

Rüyalar: Rüyalardaki mantığa ve zamanın akışına bayılırım. Ama rüyalarım pek işime yaramaz, ben fikirlerimi genellikle müzik dinlerken ya da yürüyüş yaparken yakalarım. Ama Blue Velvet‘in senaryosu üzerinde çalışırken, dört farklı taslak yazmıştım ve hepsinin finalinde problem vardı. Derken bir gün kendi ofisimden çıktım, yandaki ofisteki biri ile görüşmem vardı. İçeriye adım attığım anda bir gece önceki rüyamı anımsadım, sekreterden bir kağır rica ettim. Yazmaya koyuldum, rüyamda üç minik detay vardı ve her şeyi çözmüştü. Rüyalarım şimdiye kadar bir kez zişime yaradı.

Angelo Badalamenti: Blue Velvet‘i yaparken tanıştık ve o günden beri bütün filmlerimin müziğini o yazdı. Artık kardeş gibiyiz. Onunla çalışma biçimiz şöyle: beraberce piyanonun önünde otururuz, ben konuşurum Angelo bir şeyler tıngırdatır. Sözcüklerimi müziğe tercüme eder. Bazen, dediklerimi özümseyemediğinde, çaldığı da bir şeye benzemez. O zaman “Yok Angelo, olmadı” derim. Sözcüklerimi biraz değiştiririm, sonra biraz daha değiştiririm. O da notalarını değiştirir. “Yok” derim “hayır, olmuyor Angelo”. O daha farklı çalmaya başlar ve böyle, böyle bir şeyler yakalar. “Tamam” derim “işte bu!” Sonra yakaladığı doğrultuda sihirini devam ettirir. Onunla çalışmak çok eğlenceli. Eğer birbirimize yakın oturuyor olsaydık, her gün böyle çalışalım isterdim. Ama o New Jersey’de oturuyor; ben Los Angeles’da.

Kayıp Otoban: Barry Gifford’la beraber Lost Highway (Kayıp Otoban) filminin senaryosunu yazarken kafamı O. J. Simpson duruşmasına takmıştım. Barry ile bu konuda konuşmuşluğumuz olmadı ama sanırım film bir biçimde, bu dava süreci ile ilgili oldu. O.J. Simpson ile ilgili olarak aklımın almadığı, adamın hala gülebiliyor, dahası kahkahalar atıyor olmasıydı. Olan biteni, yaşadıklarını kafaya takmaksızın gidip golf oynuyordu. Bir insan bir şey olmamışcasına rutinini nasıl devam ettitir, nasıl normal yaşantısını sürdürebilir diye düşünüyordum. Sonra bazı insanların kendilerini korkutan şeylerden kaçmak için zihinlerinin onları aldatmasını ifade eden şu güzel psikoloji terimini buldum “psikojenik füg”. Yani, Lost Highway bir anlamda bununla ve hiçbir şeyin ilelebet gizli kalamayacağı ile ilgilidir diyebilirim.