Uçan Yunus

Denizi çok seviyorum. Deniz kenarında bir yerde oturup su ile ufkun birleştiği uzaklara bakmak bile bazen dinlendirici olabiliyor. Şehrin tüm gürültüsünü alıyor deniz. Korna sesleri, öfkeli insanlar hepsi gerilerde kalıyor. Suyun yanında serin bir sessizlik var genellikle. Bazen sakin bazen öfkeli dalgalar bu sessizliği bölüyor.

Denizi seyretmek de denizde seyir etmek de güzel. Filmlerde yunusların insan yapımı taşıma araçlarına neşe içinde eşlik edişini görüyoruz. Şanslıysak bazen biz de bindiğimiz yelkenliye, gemiye eşlik eden bir/bir kaç yunus görüyoruz.

Seneler önce bir mavi yolculuk da aynı yunus günlerce bize eşlik etti sanmıştım. Adını Uçan Yunus takmıştım. Arkadaşlarımın ise yunusun hep aynı olmadığına dair şüpheleri vardı. Sudaki balıkların hepsi birbirne benzer diyorlardı sıklıkla her seferinde onlar balık değil düzeltmesini yapıyordum. Sonra gülüyorduk. Uçan Yunus da bize gülerek eşlik ediyordu.

Seneler önce bir yunus, İzmir'de körfeze girmiş, o zamanki balık halinin arkasında bulunan askeri bölgenin içinden çıkmaya çalışıyor ama simsiyah sular sanki yüzgeçlerinden tutumuş onu bırakmıyorlardı. Bir öğleden sonra yunusun sessiz çığlıklarını üzlemekle geçti. Sonra o yunus kayboldu.

Yunusları TV de Kaptan Cousteau'nun programında ilk kez görmüştüm, seneler sonra Olivia Newton John'un bir şarkısında da yüzmüştü bir havuz dolusu yunus.

Dünya giderek kirleniyor. TVlerimiz arı ölümlerinin korkutucu boyutunun farkına vardı, bir kaç gün boyunca bu moda.

Sabah vapurda Atina'daki orman yangınına oh çeken insanları da duydum ya, artık her an herşey olabilir.

Bizdeki ormanlar yanmaz, arılar ölmez, yunuslar kaybolmaz rüyalarına devam.