Cambalik

Avuç avuç cebime indiriyordu kazandığı cambalikleri, meydan okudum.

“Arka mahalledeki arsada görüşürüz“ dedi “Yarın okul çıkışı“

Elimi cebime soktum. Cambaliklerimi okşadım. Şıkırdadılar mutlulukla. Biliyordum, yenilmeyi hazmedemiyordu. Ama kararlıydım ütecektim ortasında masmavi göz olan iri cambaliğini.

Fazla sürmedi gelmesi. Bakışlarnın rengi değişmişti. Karaydı gözleri ama cebimdeki uğur cambaliğim gibi kırmızı öfke rengine dönmüşlerdi arsaya adım attığında. Hırslıydı. Bütün cambaliklerimi alacağına yeminler etti. Küfrettim. O sinirle başladık oynamaya.

İlk vuruşta, tutturamadı. İkinci atış benimdi. Aldım benim uğur kırmızımı avucuma hohladım, gömleğime sürdüm, iyice parlattım. Tekrar baktım. Kıpkırmızı. İşaret parmağımla sıkıca kavradım. İttim başparmağımla. Gitti vurdu mavigözü tam ortadan. Cambaliklerimiz çukurdaydı. Aldım cebime koydum ikisini de. Köpürdü, küfürler etti peşimden. Aldırmadım, Mavigöz artık cebimdeydi. Kazanmıştım. Ertesi gün yine arsaya geleceğini biliyordum. Yenilen doymazdı yenişmeye.

Koşarak eve vardım. Odama girip kapıyı kapattım. Elimi cebime attım. Bir avuç cambaliğin arasında onu hissettim; ılıktı tenim gibi. Çıkarıp baksam biliyordum rengi masmaviydi. 

Not: Manisa'da bilye/miskete cambalik denir.