Bir Güz Masalı

Çocuğa oyuncaklarına veda edip okula başlamak da okul kapısında annesinden ayrılmak da zor geldi. Bir sınıf dolusu kendi yaşında çocukla başbaşa kaldığı o an dünyalara başına yıkılır gibi oldu. Koridorlarda annesinin peşinden koştu. Annesinin eteğine her yapışışında öğretmeni onu annesinde ayırdı. Çocuğu, yaşıtlarının olduğu o sınıfa geri götürdüler. O günden sonra çocuk her sabah, doğru, çalışkan, yasasının büyüklerini sayıp küçüklerini korumak olduğunu, kendi bir örneklerinin varlığına armağan edeceğine dair ant içeceği sınıfa geri döndü. Yeminler ettikçe boyu uzadı, sonunda göğe erdi. Yurdunu, ulusunu, büyüklerini seviyordu, dünyanın adil bir yer olduğunu, ideallerinin uğruna var olabileceğini sanıyordu. Ülkesini çok seviyordu, neden sevdiğini bilmiyordu. Ülkesi ise onunla doğduğu andan beri oynuyor, onu habire kategorize ediyordu. Ona isimler koyuyorlar, karkatürleştiriyorlardı. Ama o ülkesini seviyor, her sabah ilk gün korkarak ve istemeden girdiği o sınıfa geri dönüyordu.

Seneler geçti. Büyümesini öğrendi, ideallerini unuttu çocuk. Hayat sanki bir matematik denklemi gibi üzerine geliyordu. Kurallar her gün değişiyor bir ay önce aldığı not bir ay sonra girdiği sınavdan geçmesine yetmiyordu. Kuralları ile onu matematikleştiryordu sevgili ülkesi, çarpıyori bölüyor, toplayıp, çıkartıyor istediği şekle sokuyordu çocuğu. Çocuk genç bir adam olduğumu farkedemedi o ülkesini seviyordu.

Çocuğun ülkesinde kavgalar bitmiyordu, her gelen bir başka yöne çekiyordu Doğru bildikleri yanlış oluyor, yanlış bildikleri öve öve bitirilemiyordu. Ana kutsaldı onun ülkesinde. Ama kadınlara tecavüz ediyorlar, sonra tecavüzcüyü serbest bırakıyorlardı. Reşit olmaktan uzak kıza koca koca sakallı adamlar uçkur çözüyor, kızcağız travma geçirmediği için hapisten azad ediliyordu. Hapisten çıkan pisliğin suratında şeytandan ödünç alma sırıtış oluyordu.

Çocuk büyüyor, büyüdükçe özgürlüğünden uzaklaşıyordu. Çocuğun elinden oyuncaklarını alıyorlardı o ne yapacağını bilmiyordu. O ülkesini seviyordu ama ülkesi giderek bambaşka bir şeye dönüşüyordu. Sıkıştırıp tıkıştırıyorlardı çocuğu, depolaştırıyorları. Duyguları yok oluyordu, yüreği nasırlaşmasın istiyordu, demoralize olmasın diye yalvarıyordu, depolitik olmamak için uğraşıyordu, illegalize olmasın diye uğraşıyordu ama sevgisi ile yaranamıyordu ülkesine. Ama yine de sevmiyordu ülkesi onu. Her fırsatta onun önüne nefret etmesi için yüzlerce sebep sürüyordu. Çocuk ülkesini çok seviyordu, yalnız ve güzel ülkesi için şarkı söylüyordu dili döndüğünce.

beni kategorize etme, benle oynama
yaftayı yapıştırıp bana isim koyma
karikatürleştirme beni, ilahlaştırma
tabulaştırma sakın, tapulaştırma

ben seni öyle sevdim, öyle sevdim
ben seni öyle sevdim, böyle mi sevdim

matematikleştirme beni, çarpma, bölme
toplama, çıkartma sakın beni hesaplaştırma
mekanikleştirme beni otomatikleştirme
yarıştırma sakın onla bunla karşılaştırma

ben seni öyle sevdim, öyle sevdim
ben seni öyle sevdim, böyle mi sevdim

sıkıştırıp tıkıştırma beni depolaştırma
duygularım yok oldu, yüreğimi nasırlaştırma
beni demoralize etme, depolitize etme
her işten kaçar oldum, illegalize etme

Ey Dijitürk efendi yaptığın reva mıdır? Sen kalk git diyarbakır'da ağırşığını kullan mahrum et binlerce insanı serbest kürsülerinden, mahrum et onları "iletişim özgürlüklerini" kullanmaktan. Sonra ayıbın ortaya çıkınca "yok lan hata mı ettik bu bizim uzun vadede nefret edilip pazar payımızı kaybetmemize neden olmasın sakın" diye düşünüp tekrar fors kullanıp açtırt beş gün önce kapattırttığın yerleri. Yazıklar olsun Dijitürk, esefle teessüf ederim.