Deli Kızın Çeyizi

Geçenlerde bir buzdolabı gördüm hayatım değişti. Yanlış anlamayın buz dolabının soğukluğundan dolayı değişmedim, zaten ben de soğuk nevalenin biriyim, hiç bir soğuk beni değiştiremez. Hadi kış aylarında olsam değişmeyi düşünebilirim ama bu sıcaklarda soğuk bilakis iyi geliyor, bağrıma basıyorum soğuk ve serin olması umudunu taşıdığım her türlü zararlı neşriyatı. Beni değiştiren buzdolabı bir arkadaşımın evindeydi. Bir grup arkadaş yaz günü ne akla hizmetse ev ziyaretine gittik. Bizimkisi karşılama faslından sonra “ne içersiniz?” diye sordu. Hep bir ağızdan “soğuk su” demişiz. Arkadaş mutfağa gidince ben de soğuk suyun kısıtlı olabileceği gibi kanısına kapılıp “bari kendim gideyim soğuk su bitmeden içeyim kana kana” tarzındaki sinsice ve bencilce bir niyet ile mutfağa daldım. İçeriye girmemle buzdolabının üzerinde – abartmıyorum – yüzlerce mıknatıslı tırıvırıyı görmem bir oldu. Bir an gece karanlığında gözüne fenerle ışık tutulmuş tavşan gibi hareketsiz kalakaldım. Buzdolabının rengi mıknatıslardan görülmüyordu bile. "Deli kızın çeyizi gibi olmuş" dedim, ev sahibi hafiften bozuldu, yalandan güldü. Suyumu içtikten süre uzun süre sessiz kaldım. Bu sessiz halimi yadırgayan arkadaşlarım beni sıkıştırmaya “N'en var Vladimir?”diye beni sorgulamaya başladılar. Beni düşündüklerinden değil meraktan soruyorlardı biliyorum. “Hiiiç” diye yanıt verdim onlara oysa biliyordum. Eve gider gitmez bir atma faslına girişmem gerekiyordu, mutfakta bir sürü lüzumsuz edevat ve erzak vardı. Onlara girişmeliydim.

Eve geldim daldım mutfağa. Bir hafta sürdü mutfağı allak bullak etme seansım. Yorgunluktan bitap düşmüştüm ama mutfak dolaplarının, çekmecelerin içi dışı sanki yarın kıtlık çıkacakmış ben de dokuz çocuk ile muhasarada kalacakmışım intibaını vermekten kurtuldum. Yorgunluğumun boyutunu salona geçince anladım. Biraz uzanıp müzik dinlemek istedim. Yorgunluğa biraz Malia iyi gelirdi. Hava kararmak üzereydi, dışarıda körfezin etrafında ışıklar belirmeye başlamıştı. Malia’nın sesi hoparlölerden süzülürken kendimi koltuğa bıraktım, ayaklarımı yastıkların üzerine uzattım.

Gözlerimi kapatırken Malia sahneye çıkmıştı. Malawi’li bu genç kadın, kendi sözlerini yazdığı şarkıda bitmiş bir aşkın ardından sevgilisine ağıtını yakıyor, sapsarı fulyaların arasında acı ile yüzer gibi sesler çıkarıyordu. Ayağında mor renkli ayakkabıları üzerende bej rengine benziye tuhaf bir giysi vardı. Yürüdükçe eteğinin açılan yırtmacından bacağı gorunuyordu. Malia’nın bacakları upuzundu, siyahtı, üzerine çarpan ışıklar ışıl ışıl yansıyordu. Sanki bir kış gecesi iş çıkışında sıkışan trafikte görülen araçların ışıkları gibiydi. Araç kuyruğu bir türlü bitmiyor, kimse istediği yere varamıyordu. İçim geçmiş uyuyuvermişim.

Malia’nın üç albümü var üçünü de tavsiye ediyorum, kesinlikle dinlemeye değer.

Bu arada bu sayfaya müzik koymak istiyorum ben, umarım bir şeyler bozulmaz yine. :)